Zwangerschapsvergiftiging… Na regen komt zonneschijn. Altijd!

Gastblogger: Rachel Boereboom

Zwanger van mijn eerste kindje. Een droom die ik lang heb gehad en nu dan ook uitgekomen is. Het was geen prettige zwangerschap helaas. Ik had eigenlijk alle klachten die je maar kon hebben tijdens een zwangerschap. Mijn uitgerekende datum stond op 11 oktober 2020. Na mijn 30 weken echo werd al duidelijk dat ze die datum niet zou krijgen. Ze zou eerder komen want ik had zwangerschapsdiabetes. Op 19 september is mijn bevalling begonnen. Ik kwam in het ziekenhuis terecht met een zwangerschapsvergiftiging.

De bevalling moest in gang worden gezet. Ik ben een heuse control freak dus dit was voor mij echt verschrikkelijk. Alles werd van mij overgenomen omdat mijn lichaam het op dat moment niet meer zelf kon. Wel bleef de natuurlijke bevalling niet uitgesloten. De wens om thuis te bevallen was inmiddels niet meer te vervullen maar ik hield me nog stevig beet aan de wens die dat wel was.

De bevalling

Op 21 september 2020 is onze prachtige dochter Zara June geboren om 06:12. Middels een spoedkeizersnede. Ik had alle infusen die mogelijk waren al in mijn lichaam zitten. Een zevende infuus wilde ik niet. En toen werd voor mij besloten dat het een keizersnede werd, en wel direct. Ik kreeg liters vocht toegediend, met en zonder medicatie. Maar toch stopte mijn urineproductie. Dat was een red flag en om die reden hebben ze deze beslissing moeten nemen. Ik heb 3 uur lang op 9 centimeter gezeten, nadat ik al zeker ontelbaar veel uren bezig was met puffen en zuchten. Het lukte mij niet meer. Ik was er niet goed bij tijdens de keizersnede. Ik was op, had geen energie meer. Ik kon de prikkels in de OK niet meer verwerken dus mijn enige optie was mijn ogen dichthouden en wachten. En daar was ze dan, eindelijk! Ogen wagenwijd open op mij gericht, lag ze naast mijn hoofd nog in de witte smeer. Mijn dochter, waar ik letterlijk voor heb moeten knokken.

Ontdek en stimuleer de mentale ontwikkeling van jouw baby

Download nu

Als je dan bevallen bent wil je direct je kindje in je armen en eigenlijk nooit meer loslaten. In mijn geval was dat niet mogelijk. Ik mocht pas na 09:00 naar haar toe. Ze lag op de neonatologie afdeling. Ze had alle medicatie die ik kreeg middels de infusen ook binnengekregen. Ze moest daarom ter observatie daar blijven. Na een week mochten we naar huis. Euforisch dat we waren, eindelijk in onze bubbel in onze vertrouwde omgeving. Niet dat er daar niet fantastisch voor ons gezorgd is, maar toch. Je snapt het wel.

Volg je moederinstinct

We waren goed en wel een week thuis. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Op een zaterdag avond voelde het niet goed. Ze had pijn, dit kon je duidelijk horen. Haar huiltje was niet zoals gewoonlijk. Haar urine rook sterk, ik wilde dit uit laten zoeken. Omdat ze zo jong was ben je vrijwel direct aan de beurt bij de huisartsenpost. Ze is daar onderzocht door een arts, althans daar ga je vanuit dat diegene een arts is. Deze vrouw heeft ons naar huis gestuurd. Een baby van 2 weken met koorts, stinkende urine en alle behalve alert. ‘’Het is niets alarmerends, mocht het na het weekend nog zo zijn dan even bellen met je eigen huisarts’’.

Ik als leek vertrouw op een arts. Domste actie van het jaar. Maar dus gewacht tot maandag en mijn eigen huisarts gebeld. Ik mocht niet komen vanwege een COVID uitbraak maar hij heeft mij direct doorgestuurd naar de kinderarts. De kinderarts had 1 blik nodig en wist al voldoende. ‘’ Jullie gaan vandaag niet meer naar huis ‘’ is wat ze zei. Eenmaal op de onderzoekskamer werd ze aangesloten op de monitor, werd er bloed bij haar geprikt en een plaszakje bevestigd. Wij wisten nog totaal niet wat er aan de hand was. We verplaatsten van kamer en daar kreeg ze een ruggenprik. Ze wilden haar onderzoeken op hersenvliesontsteking.

Je kind zien pijn lijden is het ergste wat er is. En dat had ze, verschrikkelijk veel pijn. En je zit er als moeder ‘’moedeloos’’ bij, probeert te verwerken wat er allemaal gebeurt en dan komt de kinderarts bij je om te melden dat je geen dag later had moeten zijn. Want dan had de strijd wel eens gestreden kunnen zijn. Boos en verdrietig, dat was ik. Want ik was er op tijd bij, al had ik er eerder kunnen zijn als ik me niet weg had laten sturen. Misschien had ik alles wel kunnen voorkomen. Maar tegelijkertijd, de aller lelijkste woorden voor de huisarts die mij weggestuurd heeft.

Onderzoek op onderzoek

Na alle noodzakelijke onderzoeken mocht ze naar haar eigen kamer. De monitoren waar we na een week eindelijk van af waren, waren nu verdubbeld. Ze moesten urine hebben van haar en het plaszakje bleef telkens niet plakken. De artsen gingen haar trommelen, maar dit werkte niet. Ze moest een katheter werd mij gezegd. Dit vond ik geen prettig idee maar als het moest, dan moest het. Drie keer verkeerd gegaan, drie keer mijn kind moord en brand horen schreeuwen. Ik wilde dit niet meer hebben. Het gebeurde gewoon niet meer, het is een keer klaar! Ze heeft op 1 dag zoveel moeten doorstaan.

Er was morgen een nieuwe dag, ze was redelijk stabiel. Ze had rust nodig in mijn optiek. De volgende dag heb ik benoemd dat ze haar moeten trommelen tijdens haar verschoonmoment. Dat was iets wat ik al kende van mijn dochter, dan plaste ze altijd. En dat was dit keer ook zo. Blij dat er nu eindelijk urine opgevangen was en op de dagelijkse bloedafname na, werd ze met rust gelaten. Iedere dag stond ik huilend aan haar bedje, machteloos omdat ik haar niet helpen kon.

Ik ging naar huis om te eten, ook al was het een enorme strijd om haar bedje überhaupt te verlaten. Ik moest ook aan mezelf denken, ik moest sterk zijn voor haar. Ook was ik nog rolstoelafhankelijk, had slapeloze nachten maar ik moest er zijn voor haar. Ik kolfde op vaste tijden, ook al kon ik mijn ogen niet meer openhouden. Kolven, het geven van mijn melk aan mijn dochter was het enige wat ik kon doen. Dus ik zette alles op alles om dat voor elkaar te krijgen.

Het einde is in zicht

Op dag drie van de opname stopte ze met eten. Ze weigerde haar flesjes te drinken. Ze was te ziek, had er geen energie voor. Dat betekende dat ze aan de sondevoeding moest. Verschrikkelijk om te moeten zien en horen hoe dit bij haar werd ingebracht, maar dit moest. Ze had voeding nodig om aan te sterken. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Op dag 5 was de sonde eraf. Ze dronk haar flesjes weer zelf leeg. De ontstekingswaarden daalden flink dus we hadden goede moed dat we snel naar huis konden met onze dochter.

Er stond alleen nog een echo op de planning. Ze wilden voor de zekerheid haar nieren en lever bekijken. Misschien dat daar nog een oorzaak zat. Dit bleek allemaal schoon, op een melanoom op de lever na. EEN MELANOOM. ‘’ Dat is niets om u zorgen over te maken mevrouw. Het ziet er goed uit, hier gaat ze nooit last van krijgen’’. Aldus één van de kinderartsen. En tot op de dag van vandaag geloof ik er nog geen woord van. Maar het ging beter met haar, ze mocht zelfs naar huis. Thuis moest ze nog 10 dagen lang antibiotica en was daarna beter verklaard. Eindelijk.

De roze wolk

Het duurde tot maand 5 voordat onze dochter een tevreden baby’tje kon zijn. Ze had veel kwaaltjes, last van extreme krampen. Het kwam allemaal op mij aan. Ze wilde gewoon alleen mij, accepteerde een ander niet. Zelfs haar eigen vader niet. Haar vader kon ook niet overweg met het ongenoegen van haar. Het was echt de hele dag door krijsen. Ze was alleen stil als ze sliep en dat wilde ze alleen bij mij. Pas na 5 maanden leerde ik onze dochter kennen. Zag ik hoe vrolijk, ondernemend en ondeugend ze eigenlijk is.

Die roze wolk, die heb ik nooit gezien laat staan erop gezeten. Ik heb dat gevoel niet beleefd tijdens mijn zwangerschap en niet na haar geboorte. Ik mag zeggen dat ik het behoorlijk zwaar heb gehad, 14 maanden lang. Om dit alles een plekje te geven heb ik professionele hulp moeten zoeken. Ik kon dit niet alleen. En ik zie er nu ook het positieve van in. Ik heb veel mogen leren van deze narigheid. Bijvoorbeeld dat ik als moeder zijnde weet wat het beste is voor mijn kind en dat een moeder gevoel 9/10 keer klopt.

Dat het vragen om hulp geen teken van zwakte is maar van kracht. Dat het gras nooit groener is bij de buren. Het lijkt misschien zo, maar mijn gras is net zo groen, als het al niet groener is. Zolang ik er maar de tijd voor neem, het liefde geef en de verzorging wat het nodig heeft. Ik prijs mezelf gelukkig omdat ik een gezonde dochter heb. Er zijn zoveel moeders met een chronisch ziek kindje of sterrenkindje. Zoveel vrouwen die willen wat ik heb maar het om de één of andere reden niet lukt. Zoveel mannen die hiernaar verlangen maar het simpelweg gewoon niet zomaar voor elkaar krijgen. Ik zou mijn geluk zo graag delen met hen. Wat liefde van mijn dochter aan hen doorgeven, want ze heeft en geeft zoveel. Ik sta stil bij deze mensen. Ik besef wat ik heb, dat het niet vanzelfsprekend is. Dat ik daar zeer dankbaar voor mag zijn en ook daadwerkelijk ben.

Heeft dit artikel je geholpen?

thumb_up_alt thumb_down_alt

Deel dit artikel

Ontvang een melding bij de start van een sprong!

Wil je graag voorbereid zijn wanneer een sprong zich bij jouw baby aandient? Schrijf je gratis in voor onze sprongenwekker en ontvang altijd een melding wanneer een sprong gaat beginnen!

Wat is je uitgerekende datum?(Vereist)