Mentale Ontwikkeling van je Baby - Artikelen - Pagina 8 van 58

Home Blog Pagina 8

Moet je ook de eerste tandjes van je baby al poetsen?

Dochter blij, papa blij. Dochter piept, papa niet blij!

“Wij hebben een dochter van 16 maanden. Wat betreft haar en de communicatie met…

Nene a.k.a. nijntje

Vanuit het niets roept Arthur het dolenthousiast, in een bouwmarkt. Hij kan me sinds…

Billenschuiver

“Arthur wordt een billenschuiver”, toen de dame van de crèche het enkele weken geleden…

Een ode aan mijn moeder

Ze zeggen dat het besef van tijd en gemak pas binnenkomt wanneer je je…

Hittegolf!

Mooi weer, eindelijk! Wat hebben we daar lang op gewacht met z’n allen, en…

vakantie

Vakantie vieren hoort bij het leven, ten minste wel bij ons leven. Ik weet…

Mamadagen

Mamadagen zijn voor mij alledaags. Aangezien ik SAHM (Stay at home mom) ben, ben…

‘Het hoort er allemaal bij.’ Een betere titel had de Italiaanse schrijver Fabio Volo niet kunnen kiezen voor zijn roman over de jonge vader Nicola. Fabio Volo, de ‘Italiaanse Kluun’, neemt je in dit boek mee in een persoonlijk gevecht waarin Nicola worstelt met zijn leven als vader. Met humor en tragiek laat dit prachtige boek het vaak herkenbare - gevecht zien tussen sterk terugverlangen naar vrijheid en de liefde voor zijn gezin. Een roman voor iedereen die wil begrijpen waarom jonge vaders het zo moeilijk hebben Het leven van Nicola verandert van de ene op de andere (geboorte)dag. Hij houdt zielsveel van zijn vrouw Sofia, maar mist de intimiteit, flirt erop los met andere vrouwen en overweegt zelfs om zijn ex-vriendin weer binnen te laten in zijn leven… Tijdens een zakenreis in Berlijn wordt hij behoorlijk op de proef gesteld. De verleiding om – nu het makkelijk kan – een avontuurtje te beginnen met een aantrekkelijke collega is sterk… Hét dilemma van dit boek: hangt hij zijn nieuwe gezinsleven aan de wilgen of gaat hij de strijd aan om zijn huwelijk te redden? Niet voor niets is ‘Het hoort er allemaal bij’ een Europese bestseller. Als geen ander beschrijft Volo het leven van de verse vader die gevangen zit in een zoektocht naar een nieuw evenwicht in zijn relatie én zichzelf. Hoe herkenbaar ook: alles moet ineens worden gepland, thuis lijkt ineens alles nog maar om één ding te draaien: zoontje Leo. Zijn relatie lijkt in een paar maanden uit te doven. Ondertussen groeit Nicola’s drang naar ouderwets nachtenlang doorzakken met zijn vrienden als kool. Het boek maakt het verschil tussen jonge vaders en jonge moeders op een vermakelijke manier goed duidelijk. Waar de vrouwen worden geholpen door hormonen en andere aangeboren ‘moederlijkheden’, moet de man zich deze rol geheel op eigen wijze eigen maken. Een worsteling die niet altijd even makkelijk is… Kortom: Volo laat met ‘Het hoort er allemaal bij’ op een meeslepende manier zien hoe Nicola een innerlijke crisis doormaakt waarin hij in zijn nieuwe rol als vader samen met zijn vriendin een nieuw evenwicht probeert te vinden. Een echte aanrader voor nieuwe vaders (én nieuwe moeders!). Een fragment uit het boek: ‘Voor een gelukkig stel is niets gevaarlijker dan een kind. Een kind is geen lijmmiddel, maar een ontstekingsmechanisme dat mensen uit elkaar drijft, naar twee tegenovergestelde hoeken van een kamer. Je moet echt heel graag bij elkaar willen zijn en bereid zijn te vechten om je weer met elkaar verbonden te voelen, om een hand uit te durven steken en de ander weer te vinden. Zonder wilskracht, zonder het verlangen om bij elkaar te zijn, kunnen kinderen een goed excuus zijn om ervandoor te gaan. In mijn halfslaap bleef ik daaraan denken, gekweld door het leugentje over mijn reis naar Berlijn. Over een paar uur zou ik op het vliegtuig stappen en honderden kilometers bij mijn gezin vandaan zijn. Sofia stond onder de douche, ik was wakker geworden van het geluid van het water. Vreemd genoeg sliep Leo, een van de zeldzame adempauzes die hij ons gunde. Ik pakte Sofia’s kussen, legde het op het mijne en leunde tegen de muur. Ik bewoog een beetje heen en weer om een gemakkelijke houding te vinden en begon wat om me heen te kijken. Alles was wit: de wanden, het plafond, de kast, de ladekast. Tegenover me hing een ingelijst bordje dat ik uit een hotel had meegenomen: DO NOT DISTURB. Dat bordje hing er al jaren, het viel me bijna niet meer op. Als je iets uit het zicht wilt laten verdwijnen hoef je het niet te verbergen, het hoeft alleen maar voortdurend in je blikveld te zijn: een snuisterijtje, een tatoeage, je vrouw. Ik had het ingelijst en aan Sofia gegeven toen ze bij me kwam wonen. Ik had het meegenomen uit het hotel waar we ons eerste weekendje weg hadden doorgebracht. Ik had heel goed opgelet dat ze niet zag dat ik het in mijn tas stopte, ik wilde haar verrassen. Dat had ik gedaan omdat ik tijdens dat weekend voelde dat zij de vrouw was met wie ik de rest van mijn leven wilde doorbrengen. Al gingen we pas minder dan een maand met elkaar om, op dat moment twijfelde ik geen seconde. En zo is het gegaan. Als iemand me had gevraagd waar die overtuiging vandaan kwam, waarom juist zij, had ik niet geweten wat ik had moeten zeggen. Ik had geen idee wat de reden was, ik wist het niet, misschien heb ik het wel nooit geweten. Ik wist alleen zeker dat ik nooit voor iemand anders had kunnen kiezen. Zij was het. Punt uit. Sinds ik haar had ontmoet, was het alsof er voor het eerst iets tegen me praatte, iets diepzinnigs. Zij leek het antwoord op een vraag die vanbinnen zat en mij niet bekend was. Een nieuw antwoord. Mijn antwoord. Meteen vanaf het begin had ik het gevoel dat ze onmisbaar was, dat ze onmisbaar was voor mijn leven, meer nog dan ikzelf. Ik zou niet meer verder hoeven te zoeken. Ik voelde dat ik met haar het risico wel durfde te nemen, zonder precies te weten welk risico. Ze was niet de perfecte persoon bij wie ik moeiteloos zou passen, daar had ik nooit in geloofd. Het was een gevoel van bij elkaar horen, het steeg boven ons uit, boven ons bewustzijn. Iets van haar zat al in me, nog voordat ik haar ontmoette. Ik keek naar dat DO NOT DISTURB-bordje. Het waren de perfecte woorden voor dat moment, de boodschap die we aan de wereld wilden meegeven: stoor ons niet, laat ons met rust, we hebben alles wat we nodig hebben. De wereld was nieuwsgierig naar ons, maar wij hadden voor niemand tijd.’

‘Het hoort er allemaal bij.’ Een betere titel had de Italiaanse schrijver Fabio Volo…

Het slechte voorbeeld

Ik zit graag met een vinger in mijn neus en scheld behoorlijk vaak. Ook…

Romannelijk 'Het hoort er allemaal bij'

De afgelopen dagen heb ik mij vermaakt met het boek ‘Het hoort er allemaal…

Vroeger en Nu

Na de bevalling zocht ik naar nieuwe series om te ‘bingen’. Mats werd immers…

Frontrowmum VLOG Najell

Enige tijd geleden schreef ik een blog over de nieuwe draagzak Omni van Najell,…

Ik ga op reis en ik neem alles mee

Ik ga op reis en ik neem mee…nou gewoon, alles. Ook al weet je…

Verhuissprongetje

Of je nou tien maanden oud bent, een kat of in de veertig, verhuizen…

1
…
5
6
7
8
9
10
11
…
58