Body insecurities

Body insecurities – We kennen allemaal wel de uitspraken als; 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren. Naar mijn idee is dit een groot fabel. Natuurlijk geloof ik wel dat het ongeveer 9 maanden duurt voor je hormonen weer werken volgens het reguliere. Maar qua de lichamelijke toestand vraag ik mij af of daar überhaupt een verlooptijd op zit. Ik ben natuurlijk echt wel behoorlijk wat kilo’s kwijt sinds de bevalling maar ik was er ook behoorlijk wat rijker geworden.

Nu ben ik best een onzeker persoon en is mijn lichaam altijd al een heikel punt geweest. Het ‘postpartum’ deel van mijn lichaam werkt niet echt mee. Ik heb een keizersnee gehad, wat betekend dat ik een behoorlijk dik litteken heb op mijn buik. Daarnaast is mijn buik enorm uitgerekt, dus zit ik vol met de welbekende tijgerstrepen. Het hangt allemaal, het is niet meer strak of in vorm. En hoe graag ik ook trots wil zijn op mijn lichaam, hoe graag ik het ook wil omarmen, lukt mij dat niet. Ik verafschuw mijn lichaam. Ik heb er vrijwel géén liefde voor. Nooit gehad eigenlijk.

Hoe ontstaat zoiets? Hoewel ik de reden heel goed weet, hoop ik dat die vraag steeds moeilijker te beantwoorden zal zijn. Voor de toekomst dan. Als mijn dochter straks ouder is en naar school gaat en te maken krijgt met andere kinderen, hoop ik oprecht dat het onderwerp ‘pesten’ zeer serieus genomen zal worden. In mijn tijd van school was dat namelijk absoluut niet zo. En ik denk dat ik daardoor een ontzettend laag zelfbeeld heb gekregen.

Ik werd veel gepest en hield daar een heel laag zelfbeeld aan over. En daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van. Ik zoek veel bevestiging van mensen om mij heen, dat ik wel mooi ben of goed ben zoals ik ben. Ik vraag daar niet naar, maar ik doe daar mijn best voor. Dat uit zich in een makeupje op of een keer een leuk verrassend setje kleding. Ik merk dan ook wel dat mijn omgeving dat opvalt en dan ook zegt ‘goh wat zie je er leuk uit’. En volgens het boek wat ik bestelde, ‘negatief zelfbeeld’, zou dat moeten helpen om daar uiteindelijk in te gaan groeien.

Ik heb aanleg voor aankomen. In mijn basisschooltijd had ik net wat meer om vast te pakken dan sommige andere kindjes. Op de middelbare school kreeg dat een ommekeer. Ik weigerde te eten. Mede omdat ik toen de diagnose coeliakie kreeg en dat destijds gewoon niet te vreten was. Maar ook omdat ik niet meer wilde dat mensen mij ‘’dik’’ konden noemen. Het is een woord wat bij mij heel zwaar valt. – goede woordspeling wel. Ik ben vaker ‘dikke’ of ‘dikzak’ genoemd dan dat ze mij bij mijn naam noemden. Na de middelbare school een periode van ‘’eng dun’’ te hebben gekend, ben ik terug gegaan naar een normaal postuur.

Als ik er nu op terugblik was ik toen echt perfect. Niet dun, niet dik, maar gewoon ‘’normaal’’. Maar destijds was alles te dik en was mijn eng dunne periode perfect. En nu na al die jaren onzeker te zijn geweest, ben ik nu op mijn zwaarst. Althans zonder zwangere buik. Ik heb tijdens mijn zwangerschap heel erg moeten letten op mijn voeding vanwege zwangerschapsdiabetes. Toen ze er eenmaal uit was kon ik alles weer eten en drinken. Je kan raden wat ik toen dus heb gedaan… Diëten is niet voor mij. Sporten eigenlijk ook niet. Ik doe het wel, maar zeker niet genoeg.

Eigenlijk moet ik iedere dag een kilometer of 5 wandelen en wanneer kan, sporten of zwemmen. Ik weet zeker dat ik dan heel snel op een acceptabel gewicht kom. Of misschien wel belangrijker, in mijn oude kledingmaat. Maar ik ben bang dat wanneer ik dat bereik, ik weer niet tevreden zal zijn. Omdat ik dat nog nooit ben geweest.

Nu ben ik een moeder. Heb ik met mijn ‘’stomme’’ en vooral ‘’lelijke’’ lichaam een prachtig kind op de wereld gezet. Maar echt een prachtig kind. Mijn lichaam heeft dat voor elkaar gekregen. Niet zonder slag of stoot, het was een strijd. Maar ze is er, en de strijd is nog altijd zichtbaar. Wil ik dat? Nee absoluut niet. Maar moet ik misschien leren accepteren dat het is zoals het is? Ja, misschien wel. Ik kan heel goed tegen de wereld van moeders zeggen, wees trots op wat je gepresteerd hebt. Op wat je lichaam je gegeven heeft.

Wees trots op die tijgerstrepen en dat eventuele oorlogslitteken. Maar tegen mezelf? Nee, dat zit er gewoon niet in. Terwijl ik oprecht meen dat ik trots ben op hen. Zoals bijvoorbeeld mijn zus, ik ben trots op haar lichaam. Maar waarom kan ik dat dan niet op mijn eigen lichaam zijn? De spiegel is mijn grootste vijand. Mijn grootste droom is op een dag in de spiegel te kijken en dan tegen mezelf maar vooral mijn lichaam te kunnen zeggen; meid, wat zie jij er goed uit. Jij mag er zijn. Net zoals ieder ander. En dat hangt niet af van welke kledingmaat je hebt of hoeveel je weegschaal aangeeft. Jij, jij mag er zijn. Precies zoals je bent.