Mijn keizersnee

Gastblogger: Mirjam Willemsen

Gisteren mocht ik de bevallingsfoto’s kijken van mijn vriendin. Van hoe zij begon in bad, tot aan de baby die haar hoofdje liet zien. Explicite beelden. Haar vriend had alles vastgelegd, gewoon zoals het is. Ik zag alles waarvan ik van te voren dacht dat een bevalling hoorde te zijn. Ik zag de struggle, ik zag de pijn, ik zag het persen, ik zag het zweet en de inspanning. Maar bovenal zag ik een bevalling die zij zélf had gedaan, en zelf had afgemaakt. Ik zag een bevalling waarbij een mooi meisje op haar borst werd gelegd. Ontlading bij de moeder. En samen in dat bed bijkomen.

Ik merkte dat het me raakte maar kon mn trillip in bedwang houden. Ik bekeek de foto’s met een lach, want wauw, wat wat dit mooi. Ik werd erin meegezogen. Bepaalde foto’s kon ik wel naar blijven kijken. Vooral de foto’s waar de baby haar hoofdje toonde, vond ik adembenemend.

Blijkbaar heb ik het toch niet helemaal verwerkt. Die teleurstelling. Ik wist het al, maar ik merk het weer. Blijkbaar heb ik het toch niet verwerkt dat ik geen ontsluiting kreeg, dat ik niet kon persen. Niet aan puffen toe kwam. Geen ring of fire. De baby niet gepakt door mijn partner en bij mij op de borst werd gelegd, en daar ook mocht blijven. Ik mocht het allemaal niet meemaken. Het was een levensreddende keizersnede, maar toch voel ik het gemis nog. Van dat dit mij niet was gegund.

Mijn keizersnee, mijn litteken

Mijn litteken is wonderbaarlijk goed geheeld. Sneller dan mijn trauma blijkbaar.
Mijn volgende keizersnede (in feb ‘23) mag van mij best rimpelig blijven. Zichtbaar. Een krachtig aandenken aan hoe mijn kind ter wereld kwamen. Bijzonder, hoe snel mijn lijf er klaar voor is om dit achter zich te laten. Baby eruit, wond groeit dicht. Twee jaar later valt er eigenlijk niks meer van te zien.

Alles over de conceptie, zwangerschap en bevalling

Bekijk nu

Het klinkt misschien gek, maar mijn tweede keizersnede hoeft niet zo te vervagen. Misschien omdat ik dat niet passend vind. Mijn hoofd is nog niet zo ver om het achter me te laten, mijn herinneringen zijn nog vers. Mijn litteken hoeft niet te worden verborgen. Het zit er. Net als mijn teleurstelling. Over wat ik gemist heb.

Niet weggestopt maar beide helend. Met uiteindelijk de trots. Dat ik het dan misschien wel niet op mijn manier deed, maar net zoveel strijd heb mogen leveren. Nogmaals, de keizersnede was levensreddend. Dus die trots die mag op mijn lichaam gekerfd staan. Door dit litteken heb ik mijn dochter het leven kunnen schenken. Gelukkig, kreeg ik die keizersnee.

Gemis

Het gemis zal altijd blijven, maar ik vocht net zo. Net zoals mijn vriendin, zoals ik zag op haar foto’s. De een perst, de ander wordt door meerdere lagen opengesneden. Bevallen is bevallen. Of dat natuurlijk is of met de keizersnee. Zolang we ons doel maar bereiken: dat ons kindje gezond ter wereld komt.
Voor mij geen natuurlijke bevalling. Geen gepers. Maar wel een operatie, wel die keizersnee. Gelukkig maar. Ik streed net zo. En dat mag je voor altijd op mijn buik zien. #lieflitteken

Heeft dit artikel je geholpen?

thumb_up_alt thumb_down_alt

Deel dit artikel

Ontvang een melding bij de start van een sprong!

Wil je graag voorbereid zijn wanneer een sprong zich bij jouw baby aandient? Schrijf je gratis in voor onze sprongenwekker en ontvang altijd een melding wanneer een sprong gaat beginnen!

Wat is je uitgerekende datum?(Vereist)