Mijn kinderen en slaap

‘Slaap baby x maanden’’ ‘Wanneer doorslapen baby’. ‘Hoeveel dutjes baby’, Het zijn zoektermen waar ontzettend veel op gegoogled wordt en het is een onderwerp dat de meeste ouders van jonge kinderen enorm bezighoudt. Of het nu over het slaapgedrag van je kindje of je eigen (gebrek aan) slaap gaat, in de eerste jaren van het leven van je kleine spruit heeft dit onderwerp nogal wat invloed op het wel en wee van je kind én op je eigen leven en (als je die hebt) relatie.

Zelf ben ik moeder van twee jongens van 6 en 1 jaar. Daar zitten met een reden aardig wat jaartjes tussen. Na het krijgen van mijn oudste zoon heb ik flink geworsteld met mijn nieuwe rol als moeder. De verantwoordelijkheid, de onzekerheid, het gevoel van eenzaamheid. En wat zeker niet meehielp: het gebrek aan slaap en vooral rust.

De dag was moeilijker dan de nacht

Het waren eigenlijk niet eens de nachten die me opbraken. Natuurlijk waren die eerste maanden vermoeiend en hielpen ze zeker niet mee voor mijn algehele gemoedstoestand. Maar ik hield me er aan vast dat dat tijdelijk was, wat godzijdank ook zo bleek. Natuurlijk zijn ook mijn kinderen nog steeds ‘s avonds of ‘s nachts wel eens wakker, maar daar lag mijn grootste probleem niet.

Waar mijn oudste zoon en ik samen meer moeite mee hadden waren de slaapjes overdag. Want om mijn kleintje in een goed ritme te krijgen vond ik nog niet zo gemakkelijk. Ik was lange tijd fulltime thuis, kende weinig mensen in de regio, had weinig tot geen hulp in de zorg overdag en voelde mezelf erg onrustig en eenzaam in die tijd. En mijn zoontje had moeite met rustig in slaap vallen in zijn eigen bedje nadat hij de eerste maanden meer aan mij vastgeplakt had gezeten dan ergens ‘los’ had gelegen. 

Ik hoorde dat een goed slaapritme creëren vanaf een aantal maanden oud belangrijk was, vond het als kersverse en onzekere mama belangrijk om als dat op te volgen en was er dus erg druk mee om hem in slaap te krijgen in zijn eigen bed. Met veel strijd en gehuil. Dat speelde lange tijd meerdere keren per dag want hij had veel slaap nodig. 

Veel mensen in mijn omgeving met wie ik mijn worsteling deelde vertelden me dat ik zelf rustig moest blijven, het ‘los moest laten’, er vertrouwen in moest hebben dat hij zelfstandig in slaap kon vallen en ik kreeg meerdere tips voor slaaptraining en hoe je ‘rust, reinheid en regelmaat’ creëert. Maar hoe doe je dat als je zelf totaal geen rust, reinheid en regelmaat ervaart? Hoe laat je dat zomaar even los? En hoe kom je uit dat cirkeltje? Het lukte mij in ieder geval niet.

Per poging ontstond er meer stress

De negatieve spiraal zorgde voor steeds meer stress als ik toch weer een poging deed mijn zoontje naar bed te brengen. En daardoor ging ik steeds meer opkijken tegen het volgende dutje, de volgende dag en de nabije toekomst. Ik bleef meer aan huis gekluisterd dan goed voor me was en liep mijlenver achter in het huishouden. En daardoor voelde ik me nog meer een mislukte moeder en (huis)vrouw. 

Dus ik nam een besluit: als het slapen in zijn bedje niet lukt, dan zoek ik een alternatief waardoor ik zelf ook tot rust kom. Bijvoorbeeld wandelen of autorijden. Het bedje leidde dan wel altijd tot drama, maar ik hoefde de oprit maar af te rijden of wandelen en hij sliep al. Hoe vaker ik dat deed, hoe slechter het natuurlijk in zijn bedje ging. 

De steeds kleiner wordende groep mensen met wie ik hierover sprak benadrukten dit ook nog eens. Ik geloof echt dat de mensen om me heen me niet bewust zo wilden laten voelen en ik vroeg ook zelf om hulp, maar blijkbaar zit het ingebakken in de mens om iets op te willen lossen en advies te geven vanuit hun eigen perspectief en beeld van ‘hoe het hoort’. 

Ons ritueel

Omdat het ochtenddutje in bed altijd wel soepel ging vond ik het belangrijk dat zo te laten. Soms deed ik nog een poging tot een tweede dutje thuis maar daar stopte ik al snel mee. We gingen samen op pad. Iedere keer liep, pakte ik de bus of reed ik weer naar een ander gezellig plekje, park of natuurgebied waar ik blij van werd en waar hij onderweg rustig kon slapen. 

Ik liep in de zon, haalde een cappuccino of ijsje of deed een boodschapje. Op de dagen dat ik met de auto weg was sliep hij in de autostoel en parkeerde ik op een mooie, rustige plek. Zacht een muziekje aan, tijdschrift of boek mee, iets lekkers mee, bij goed weer de ramen open. Mijn autootje was dan ons tweede thuis.

Van circa 5 maanden oud tot misschien wel anderhalf jaar hebben we het zo gedaan. Ik beweer niet dat dit de beste manier was, maar deze manier werkte voor ons. Zowel mijn zoontje als ik kwamen aan onze rust toe en ik was meer ontspannen als moeder. En ik kwam nog eens ergens 😉 Ons hoe ons ritueel er uitzag vertel ik nu vaak luchtig en met humor. 

Met een lach op mijn gezicht denk ik nu aan die tijd terug. Want wat heb ik een avonturen met mijn oudste zoon beleefd. 

Een tweede: hoe we het deze keer aangepakt hebben

Toen ik zwanger was van mijn tweede zoontje maakte ik me best wel zorgen over hoe het deze keer zou gaan. Het vluchtgedrag dat ik bij de oudste had zou ik bij jongste niet toe kunnen passen omdat ik mijn oudste uit school zou moeten halen. Enige regelmaat was dus noodzakelijk. Ik heb me hier op voorbereid door vooral te werken aan hoe ik me mentaal sterker kon voelen, door hierover te praten en te lezen. Want hoe rustiger je jezelf voelt, hoe beter je je baby aanvoelt, je de slaapsignalen herkent en met vertrouwen een ritme kunt creëren dat werkt voor jou en je kind. Als je dat wilt natuurlijk.

Met trots kan ik zeggen dat het bij mijn jongste kindje gelukt is. Maar weet je dat ik eigenlijk net zo trots ben op hoe ik het bij de oudste heb aangepakt? Uiteindelijk gaat het erom dat je een modus vindt die zorgt voor rust en regelmaat voor zowel ouder als kind. Natuurlijk staat het welzijn van je kind voorop maar je kunt niet goed voor je kind zorgen als je jezelf volledig wegcijfert en je daardoor gestresst en ongelukkig voelt. Iedereen zijn verhaal is anders. Geen ouders, kinderen of omstandigheden zijn hetzelfde. Dus (slaap)tips zijn ook niet universeel. Wees mild voor jezelf als het even niet lukt. Je doet je best!

Mijn tips

Tot slot is mij gevraagd mijn top 3 tips te geven. Na mijn eerdere opmerkingen over tips van mensen om je heen vanuit hun eigen ervaring en perspectief, hoe goed bedoeld ze ook zijn, kan ik natuurlijk niet anders dan daar een dikke vette disclaimer bij te vermelden. Dit werkte voor ons dus niet perse voor iemand anders. Maar voor wie er ook maar een klein beetje aan heeft, hier komen ze:

1. Heeft je kindje moeite met slapen in zijn/haar bedje? En kom je in een negatieve spiraal terecht? Rust voor je kindje én jezelf zijn het belangrijkst. Kijk wat wél werkt. Is dat een alternatief voor slapen in het bedje? Bijvoorbeeld in de draagzak, kinderwagen of auto. En is dat een voor jou werkend alternatief waarbij iedereen minder stress ervaart en je oververmoeidheid voorkomt? Dan is daar niets mis mee.
2. Probeer te relativeren als dat lukt. Zoek mensen op die je hierbij kunnen helpen. Ook dit gaat voorbij. Er komt een dag dat je kind niet uit bed te schoppen is en dat je wenst dat die weer eens een keer aan de ontbijttafel zit. 
3. Heb je moeite met het herkennen van slaapsignalen bij je kind? Voor mij werkten bij mijn tweede kindje wakker tijden beter dan een strak schema. Voor iedere leeftijd is er een range van hoe lang je kindje maximaal wakker kan zijn. Dat is natuurlijk voor ieder kindje anders maar mij gaf het houvast. En zo kon ik voorkomen dat ik hem te vroeg of te laat in bed legde waardoor het (zelfstandig) slapen moeizamer kon gaan.