Moeder zijn is… beseffen en ervaren wat onvoorwaardelijke liefde is

Moederschap is voor mij iets wat mij enorm kracht geeft en zorgt dat ik naar bepaalde situaties anders kan kijken. Moederschap is voor mij hoe moe je ook wordt, hoe lastig het soms ook kan zijn, van tijd tot tijd traantjes laten vallen en weer doorgaan met zorgen voor je kinderen.

Het moederschap gevoel begint bij mij al met een positieve zwangerschapstest en wordt vervolgens compleet bij de eerste echo. Net als dat ik tijdens mijn eerste echo erachter kwam dat ik in verwachting was van een drieling. Op dat moment wist ik maar 1 ding “het zijn mijn baby’s, en zal vechten voor ze tot zo ver ik kan”.

En eerlijk gezegd stond ik toen natuurlijk niet stil om het feit hoe pittig het zou zijn. Mijn man had het op dat moment moeilijker, terwijl ik het moedergevoel al meteen had omarmt en geaccepteerd. Maanden later nadat mijn buik begon te groeien en ik steeds meer lichamelijke klachten begon te krijgen, kreeg ik meer besef hoe speciaal het was. Ik merkte dat ik af en toe benauwd kreeg als ik eraan dacht en hierdoor probeerde zo min mogelijk aan te denken. 

Adviezen, adviezen, adviezen

Na onze eerste echo bij de verloskundige, werden we overgedragen naar het ziekenhuis. Daar merkten ze tijdens de eerst echo dat 1 embryo niet was gegroeid vergeleken met de andere twee. Hierdoor zeiden ze dat het waarschijnlijk een miskraam zou zijn. Na twee weken was de embryo wel ineens gegroeid en waren wij super blij! En ja hoor.. toen kwam de gynaecoloog ineens met het advies om 1 baby te reduceren, ondanks wij zeiden dat wij alle drie de baby’s hadden geaccepteerd. Zij was van mening dat er te veel risico’s waren tijdens de zwangerschap en ook na de geboorte zou het zwaar voor ons zijn?! Ik vond dat niet leuk en gaf duidelijk aan dat ik alle drie de baby’s wilde behouden.

Bij de controles daarna werden we heel negatief benaderd omtrent het behouden val alle 3 de baby’s en continue werden de risico’s verteld aan ons waardoor wij na elke gesprek steeds negatiever werden. Ik wilde net als bij mijn eerste zwangerschap alles heel leuk ervaren en niet steeds een negative vibe hebben. 

Van het ziekenhuis in Den Haag naar het LUMC in Leiden

Toen hoorde we dat we naar Leiden konden gaan om advies te krijgen over de drieling zwangerschap, zij hadden meer ervaring met meerling zwangerschappen. Wij vonden dat een goed idee omdat ik via mijn omgeving had gehoord dat LUMC  een goed ziekenhuis was voor zwangerschappen met complicaties. Zo doende zijn wij naar het LUMC gegaan om informatie te winnen over de drieling zwangerschap. Toen we daar aankwamen werden wij meteen geconfronteerd met het feit dat de gynaecoloog van het ziekenhuis in Den Haag ons heeft doorverwezen om een gesprek te voeren over reduceren. Ik was woedend, ik was zo boos! Per direct heb ik mijn dossier opgevraagd en wilde nooit meer terug daarheen. 

Ik bleef heel mijn zwangerschap bij het LUMC en werd onwijs goed behandeld. Ik ben ze onwijs dankbaar!

Bevalling via de natuurlijke weg

Ik wilde heel graag een natuurlijke bevalling. Omdat mijn zwangerschap zo goed verliep en ik sterk achter mijn keuze stond mocht ik vaginaal bevallen. Toen ik de 34 weken passeerde merkte ik wel dat ik lichamelijk en mentaal gesloopt was en dat wat mij betreft de baby’s mochten komen. Op 15 februari rond 15:30 voelde ik lichte menstruatiekrampen en had ik ontsluiting. Omdat mijn eerste bevalling heel snel was gegaan wilden we dit keer geen risico nemen. Ik belde het ziekenhuis en ik mocht gelijk komen. Rond 17:30 lag ik in het ziekenhuis en hadden ze urine afgenomen. Ik vond dat raar en wilde dat ze actie gingen ondernemen. Vervolgens kwam de gynaecoloog en ze zag aan mij dat ik daarin heel duidelijk was. Ze wilde toucheren. 

Ze zag inderdaad dat ik al 4 cm ontsluiting had en zei dat ik gelijk naar de bevalkamer mocht. Daar aangekomen lag ik nog zonder weeën en stelde de gynaecoloog voor om ieder geval vliezen te breken van baby A, zodat de weeën sneller op gang konden komen. En ja hoor, nadat mijn vliezen gebroken waren begonnen inderdaad mijn weeën op gang te komen. Het was ongeveer 19.30. Het was nog niet heftig en kon het weg puffen. Het liefst wilde ik zittend bevallen, maar door al de draadjes van de CT mocht dat niet. Uiteindelijk wilde ik toch even staan en wow, ik voelde enorme zwaartekracht wat verschrikkelijk pijn deed en ik raakte volledig in paniek.

Ik ging gelijk weer liggen en hebben we de gynaecoloog geroepen. Ze ging mijn toucheren en ik had al 7 cm ontsluiting. De bevalling mocht beetje bij beetje beginnen. 

De geboortes van onze meisjes

Om 20:50 werd Lidya geboren met een achterhoofdsligging en vervolgens was de beurt gelijk aan baby nummer twee. Zij lag in stuitligging, dus de gynaecoloog moest een “handje” helpen. Het was geen fijn gevoel, maar op dat moment stond ik daar helemaal niet stil bij en vond ik het prima. 20 minuten later om 21:10 werd Alina geboren in stuitligging. Papa had beide baby’s in zijn armen en ik moest weer door.. Ik herinner nog dat ik zei ‘wauw ik zou zo graag in plaatst van papa willen zijn’. Ik was op en kon niet eens genieten van mijn baby’s, ik moest weer door.. Ook Mayra lag in stuitligging en ook hier moest de gynaecoloog een “handje” helpen. Mayra werd om 21:39 geboren. 

De wereld ging weer voor mij open en eindelijk was ik klaar.. zonder pijnstilling heb ik drie gezonde baby’s op de wereld mogen zetten. Ik was zo dankbaar en kon niks beters wensen op dat moment. Na zoveel risico’s tijdens de zwangerschap, zijn mijn meiden met het mooie termijn van 34 weken gezond geboren. 

Moeder zijn is… beseffen en ervaren wat onvoorwaardelijke liefde is, maar daarnaast ook 24/7 aan staan zonder pauze knop.

Geen roze wolk

Moederschap is niet alleen baren maar het begint juist daarna.. Onze drieling werd van Leiden naar Den haag overgeplaatst en ze moesten 2 weken op de neonatologie afdeling blijven. Dit waren voor mij als moeder zijnde de 2 meest heftige weken.. Wij hadden een au pair aangenomen omdat we op voorhand wisten dat het pittig zou worden. In die twee weken heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Onze au pair was niet zo aardig tegen mijn oudste dochter, waardoor mijn dochter heel erg achteruit ging met haar gedrag. Toen ik dit merkte was ik in het ziekenhuis tot 16.00, haalden we vervolgens onze dochter van de opvang en gingen naar huis. Ik ging voor mijn dochter koken, haar douchen en in bed stoppen. Wanneer zij sliep ging ik weer naar het ziekenhuis en daar weer zorgen voor mijn andere drie baby’s.

Met de dag stegen ook de verwachtingen van het personeel va de Ziekenhuis omtrent het overnemen van de verzorging van de drieling. Jij bent hun moeder dus JIJ moet voor ze zorgen, aangezien het straks thuis ook moet. Ik kon daardoor bijna geen oog dicht doen en bleef om de 3 uur hun voeden. Ondertussen probeerde ik nog proberen te kolven, maar door oververmoeidheid en niks kunnen eten kreeg ik bijna geen melk. Alina was heel klein vergeleken met haar zusjes en had extra behoefte aan moedermelk volgens de artsen. Wat gebeurt er dan met je als moeder zijnde.. je gaat nog harder je best doen om te kolven en elke druppel opvangen. Maar ondertussen was ik helemaal op! Letterlijk op! 

Op de kinderafdeling

Na 2 weken mochten we naar de normale kinderafdeling. Hier was het helemaal vreselijk. De verpleegsters deden bijna niks en gaven aan dat ik het zelf allemaal moest doen want ‘ja.. straks thuis moet je het ook zelf doen..’. Dat resulteerde in dat ik helemaal niet meer kon slapen, want ze zaten ook niet meer aan de monitor en ik moest dus extra alert zijn. Toen was ik er klaar mee en ging ik bidden. Ik hoopte dat we zo snel mogelijk naar huis konden gaan zodat ik ook bij mijn andere dochter kon zijn en dat we als gezin compleet konden zijn. Dat zou mij zowel lichamelijk als mentaal zoveel meer rust geven. En ja hoor, de meiden konden ineens zelfstandig drinken en konden we EINDELIJK naar huis!!  

Eindelijk thuis

Daar zaten we dan met z’n allen, thuis. Prachtig gevoel was dit, eindelijk hoefde ik mij niet schuldig te voelen als ik in het ziekenhuis was voor mijn oudste dochter en wanneer ik bij mijn oudste dochter was voor mijn baby’s in het ziekenhuis. 

Maar toen begon de krampjes fase.. de fase waarin ik een trauma heb opgelopen. Omdat de meisjes prematuur geboren zijn duurde deze fase 4 maanden. En in deze 4 maanden brak mijn hart in duizend stukken, omdat ik simpelweg  handen tekort kwam en niet wist wie ik moest troosten.. Dit was de meest heftige periode in heel mijn leven..

Als moeder zijnde wil je de pijn van je kindje wegnemen en als dat niet lukt dicht bij je houden om te kunnen troosten, maar dat lukte mij niet.. Drie baby’s die continue aan het huilen waren, de hele dag. Overdag was ik helemaal alleen en was ik alleen maar mijn baby’s aan het troosten de hele dag door.. Op gegeven moment had ik twee baby’s op mijn schoot en probeerde ze te troosten. Maar je doet alles half, je kan je aandacht niet volledig geven waardoor ik zag en voelde dat de drielingen ook geen voldoening haalden en maar bleven huilen. En ja.. genoeg dagen dat ik ook mee ging huilen door machteloosheid.. dat is het meeste wat je kapot maakt denk ik als moeder. 

Na 6 maanden merkte ik wel dat ik snel prikkelbaar was en dat ik het gehuil wanneer ze honger of slaap hadden niet aan kon. Hiervoor heb ik EMDR gevolgd, omdat ik een vrolijke en leuke moeder voor mijn kinderen wilde zijn. En het heeft echt geholpen.

Mijn dochters, mijn rijkdom

Nu na 8 maanden.. ben ik 4 prachtige dochters rijker en geniet ik elke dag meer van ze. Ondanks dat ik als moeder zijnde dacht dat ik niet goed genoeg voor ze was, zie ik wel vrolijke en tevreden baby’s en dat geeft mij toch een goed gevoel.

Wil je meer eerlijke verhalen lezen over het moederschap? In ons nieuwe boek EERLIJK vertellen twintig bekende moeders hun open, eerlijke en pure verhaal over het zwanger worden, de zwangerschap, bevalling en het leven (met een baby) daarna.