Moeder zijn is… eerlijk tegen jezelf durven zijn

Gastblogger: Sharely Winkel

“Ik durfde mijn dochter na de geboorte niet vast te houden en ik kon alleen maar huilen omdat anderen dat wel gewoon deden.”

Zo dat is eruit. Dit is de eerste keer dat ik dit verhaal opschrijf. Sinds de zwangerschap heb ik mezelf altijd een verwachting opgelegd van hoe ik me zou moeten voelen. Ondanks dat ik tientallen verschillende verhalen had gelezen van andere moeders en wist dat iedereen een zwangerschap en het moederschap op een andere manier beleeft, bleef ik zo streng voor mezelf. 

Ik werd me hier voor het eerst bewust van toen we onze eerste echo hadden gehad. Een handje vol mensen wist toen al dat ik zwanger was en daar deelden we onze eerste echo foto mee. We kregen ontzettend lieve reacties. Iedereen was zo blij voor ons en sommige moesten zelfs huilen van geluk. Maar ik werd daar op dat moment zó boos om. Niet boos op hen, maar vooral boos op mezelf. Waarom huilde ik niet van geluk? Waarom was ik niet zo blij als zij? Voelde ik überhaupt wel iets? Ja ik was blij met de zwangerschap en het was mijn grootste wens om moeder te worden, maar die intensiteit van emoties voelde ik gewoon niet. En dat stoorde mij. 

Alles over de conceptie, zwangerschap en bevalling

Bekijk nu

Ben ik hier wel klaar voor?

Toen mijn dochter geboren werd zat ik in een rollercoaster aan emoties. Ik heb een stortbevalling gehad een dag voor de uitgerekende datum. Tuurlijk wist ik dat ze elk moment geboren zou worden en keek ik daar ontzettend naar uit, maar toch voelde het door de snelheid van de bevalling alsof ze er ‘opeens’ was. Ze werd na de bevalling bijna direct aan m’n borst gelegd zonder aankondiging (of misschien heb ik dat zelf totaal gemist) en alles ging zo snel voor m’n gevoel. Ik had nog niet eens het besef dat ik moeder was geworden en toen was ik haar al aan het voeden. “Ben ik hier wel klaar voor?” 

De eerste 24 uur moesten we in het ziekenhuis blijven voor nog een paar controle testen. Iedere 3 uur kwam er dus iemand de kamer binnen om ons te helpen met de luier verschonen en haar aan de borst te leggen. Ik vond het zo spannend om haar op te pakken, maar dit kon ik goed verbergen met als reden dat ik nog veel pijn had bij het opstaan. Daardoor deden zij en mijn vriend dat. 

Moeder zijn is… eerlijk tegen jezelf durven zijn

Ik werd mij steeds meer bewust

Toen we in alle rust thuis waren, werd ik me steeds iets meer bewust van wat ik voelde. Ik verwachte dat ik een explosie aan liefde en geluk zou voelen, maar ik voelde angst. Ik vond het zo eng om me zo gelukkig te voelen, want ik dacht dat er iets zou gebeuren waardoor dat gevoel snel van me afgenomen zou worden. Dat was een patroon van mij die ik uit een eerdere relatie heb meegenomen. 

Mijn vriend merkte na een paar dagen aan mij dat ik mijn eigen dochter niet bij me durfde te nemen, terwijl hij haar het liefst de hele dag wou vasthouden en knuffelen.  Iedere keer vroeg ik hem namelijk om haar te pakken en haar bij hem te leggen, omdat ik wilde dat hun band sterk zou worden. Zo kon ik mijn eigen angst en onzekerheid verbergen. Tot er een moment kwam dat hij tegen me zei dat hij merkte dat ik afstandelijk was en toen hadden we een gesprek hierover waarin ik zei dat ik het allemaal spannend vond.  

Het breekpunt

Het breekpunt kwam voor mij een dag later. Mijn ouders en schoonouders kwamen op kraamvisite en ik lag daarvoor alleen met mijn dochter in bed. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik me open stelde voor haar, voor het eerst het moedergeluk toe liet en haar bij me wilde nemen. Toen kwam mijn vriend in al zijn enthousiasme en vol trots ons dochtertje halen om beneden aan onze ouders te laten zien. En toen hij de kamer uit liep, brak ik. Ik kon niet stoppen met huilen en raakte in paniek. 

Een half uurtje later kwam hij boven om bij mij te kijken en trof mij dus zo aan. Dat was het moment dat ik besefte wat er aan de hand was. Ik was zó bang dat ik geen band met haar zou hebben en ik geloofde dat iedereen die haar vasthield een betere band met haar had en zou krijgen dan ikzelf. En omdat deze angst zo sterk was, ging ik vermijden en durfde ik haar niet bij me te nemen. En toen ik dit eerlijk toe durfde te geven aan mezelf, kon ik vooruit. 

Na dit gesprek met mijn vriend hebben we hier stapje voor stapje aan gewerkt. Ik ging haar steeds vaker vasthouden, haar steeds vaker knuffelen en steeds vaker zeggen hoe veel ik van haar hou. 

Elk gevoel mag er zijn

Dit is de eerste keer dat ik dit verhaal opschrijf en nu kan ik er bijna om lachen. Nu besef ik pas hoe sterk de hormonen aanwezig waren en hoe onzeker ik was toen ik voor het eerst mama werd. Na deze kraamperiode is onze band is zó sterk geworden en kan ik al het geluk wat ik voel volledig toestaan. En aan alle mama’s (to be) die dit lezen wil ik zeggen: wees lief voor jezelf en vooral eerlijk naar jezelf. Nergens staat geschreven hoe je je moet voelen. Elk gevoel mag er zijn. Ook die van jou!

Heeft dit artikel je geholpen?

thumb_up_alt thumb_down_alt

Deel dit artikel

Ontvang een melding bij de start van een sprong!

Wil je graag voorbereid zijn wanneer een sprong zich bij jouw baby aandient? Schrijf je gratis in voor onze sprongenwekker en ontvang altijd een melding wanneer een sprong gaat beginnen!

Wat is je uitgerekende datum?(Vereist)