Moeder zijn is… intens geluk

Enkele jaren geleden hadden mijn vrouw en ik besloten dat wij een kindje wilden, dus begonnen we aan onze weg, een ivf-behandeling met eiceldonatie. Mijn vrouw haar eitjes werden bevrucht en bij mij terug geplaatst. Na ongeveer een half jaar waren we zwanger van onze eerste dochter.

Vanaf dat moment waren we niet meer gerust. Ons continu zorgen maken over of er iets mis is, iets fout kan gaan. Elk krampje (of net niet) riep vraagtekens op. En toen werd ze geboren. Als angstige ouders die we destijds waren, hielden we haar in onze bubbel. Niemand mocht haar pakken zonder dat onze maag keerde omdat wij allerlei scenario’s zagen gebeuren (gelukkig nooit echt gebeurd). Elk krampje, elke verstopte neus, elk huiltje. We waren zo bang dat ze pijn had of dat wij iets mis deden… en dan kwam Corona er nog bij. Niet wetende wat dit juist was, zo bang dat dit beestje ons huis binnenkwam dus kropen we nog meer in onze bubbel. 

Na 9 maanden durfden we alles eindelijk wat los te laten, gelukkig! We begonnen meer en meer te genieten (versta me niet verkeerd, de echte baby fase was volop genieten; knuffelen, snuffelen, slapen, wandelen, heerlijk!), we werden wat rustiger. En dat deed ons alle 3 deugd en toen ze 2 jaar werd wilden we het nog eens proberen. Een broertje of een zusje erbij. Of ja… weer in die rollercoaster van stress/zorgen. De zwangerschap was veel ontspannender, er was immers nog een dropje dat zorgen nodig had . 

Nummer 2

Van nummer 2 ben ik ook bevallen met 39 weken. Dit was een badbevalling, wat ik heel graag wilde. Ze werd geboren met 4,260kg en een infectie dus moest ze opgenomen worden op neonatologie. Hallo angsten… gelukkig mocht ze een week later naar huis en kroop ik in een bubbel met mijn gezin.

In tegenstelling tot bij nummer 1 deed ik bij nummer 2 zo goed als alles zelf, dus kroop ik ook een beetje in mijn bubbel met nummer 2, heerlijk toeven. Zij, zo goed op mij afgestemd. We kennen elkaar door en door. 

Moeder zijn is…

Dit is in een notendop hoe ik van jonge onbezorgde dame een mammie ben geworden, dus als je mij vraagt wat moeder zijn juist is, dan is mijn antwoord het volgende;

Moeder zijn is … geconfronteerd worden met jezelf. Met je angsten, met je verleden, met je toekomst en … met je grenzen.

Moeder zijn is eveneens loslaten. Jezelf, je grenzen soms, je baby stilletjes, het verleden, het toekomstbeeld dat je had.

Maar moeder zijn is ook liefhebben, lachen, knuffelen, hetgeen dat mij écht gelukkig maakt.

Ik word vaak overprikkeld, mijn grenzen worden vaak opgezocht, maar er wordt minstens zo vaak opgeladen aan die lieve glimlachjes, die dankbaarheid, die schoonheid, die natte kusjes, die stevige knuffels. Ik zou het niet anders willen. Mijn meisjes… net vaak genoeg bij mij dat ik er net niet gek van word. 

Mijn meisjes zijn mijn dierbaarste bezit, het mooiste dat het leven me heeft kunnen schenken, alles wat ik altijd al wilde.

Moeder zijn is dus … intens geluk.