Moeder zijn is… durven kiezen voor je eigen geluk!

En dit is misschien wel het belangrijkste om het goed vol te kunnen houden als moeder, maar waarom verteld niemand je dit en mag je dit helemaal zelf ontdekken?

In 2017 werd ik voor het eerst moeder. Een ontzettende dankbare maar ook impactvolle gebeurtenis in mijn leven. Ik was zo onvoorbereid op wat dit zou gaan betekenen in het leven van mij en mijn partner. Ik richtte me alleen op de praktische kant zoals de babykamer, regelen van opvang, kleertjes en andere benodigdheden verzamelen.

Als ik het had geweten…

Mijn eerste zwangerschap verliep voorspoedig. Achteraf gezien had ik alle energie om me nog beter voor te bereiden op de komst van ons kindje, maar ik wist het niet. Ik wist het oprecht niet en was vooral bezig met mijn werk en mijn dagelijkse leven. De zwangerschap deed ik er ‘gewoon’ bij. Ik zei letterlijk hardop dat ik alles op me af liet komen en was zo nuchter als ik weet niet wat. Inmiddels weet ik beter. En met ondertussen 3 geboortes verder, geloof ik er heilig in dat ‘het maar op je aflaten komen’ verre van de manier is om aan een gezin of uitbreiding te beginnen.

Na de bevalling ging alle aandacht uit naar ons kindje en was de daginvulling hoofdzakelijk daarop afgestemd. Ik vond dat toen ook vrij logisch. De kraamhulp was de enige die nog aandacht had voor mij en mijn herstel na een pittige bevalling. Ik had echt hersteltijd nodig, ik lag er behoorlijk vanaf na mijn bevalling. Een bevalling met een vacuümpomp en de nodige hechtingen maakte mij niet echt mobiel. Tijd en herstel die mij behoorlijk overviel. Hetzelfde als borstvoeding geven. Ik was hier niet op voorbereid. Wist ik veel dat ik zou bunkeren als een bouwvakker van het vele aanleggen. En toen mijn kraamhulp aan bood om wat icepacks te maken van wat maandverbandjes voor mijn hechtingen, dacht ik alleen maar,  oké is dit dan wat ze noemen ‘genieten’ van je kraamtijd en verlof?

Mijn verlof

Van deze kant had ik graag meer willen weten. De impact van het prille ouderschap op je dagelijkse leven, je lichaam, de kraamtijd, je verlof, je werk, je relatie en op jouw leven en als vrouw zijn. Ik had van al deze aspecten wel wat meer willen weten. Het gekke was dat ik veel later pas hoorde dat meer vrouwen dit zo ervaarde. Gelukkig lees je vaker op internet de eerlijke en kwetsbare kant van het moederschap maar op één of andere manier sluiten we ons er voor af als we zwanger zijn. Het lijkt wel alsof we dan alleen maar openstaan voor de ‘roze wolk’, terwijl de realiteit vaak minder roze is en wat maakt dat eigenlijk uit? De meeste dingen in het leven hebben toch een mooie en minder mooie kant? Dit maakte mij destijds niet alleen onvoorbereid maar ook ontzettend onzeker. 

Voor ik het wist zat mijn verlof erop. Voor mijn verlof dacht ik aan 16 weken verlof genoeg te hebben. Ik vond dat lang zat. Maar de weken, de dagen vlogen voorbij. Ik had mijn kindje nog graag bij me willen hebben, want toen ik er net een beetje aan gewend raakte moest ik alweer gaan werken. Ik stond niet bepaald te springen om weer aan het werk te gaan omdat ik anders naar het leven keek en dus ook naar mijn werk.

Weer aan het werk en leren loslaten

Een avond voor mijn eerste werkdag, heb ik met mijn baby in mijn armen gehuild. Gehuild omdat ik haar moest leren loslaten. Ergens schaamde me ik hier voor want ik herkende dit totaal niet van mezelf. Het maakte me nog kwetsbaarder en ik voelde me steeds meer veranderen: van een vrouw die stevig in haar schoenen stond, naar een zacht gekookt eitje. Vooral toen ik weer ging werken werd dit gevoel versterkt.

Ik werkte destijds in een mannenomgeving, en om me juist daar zo kwetsbaar te voelen deed niet veel goeds met mijn zelfvertrouwen. Ik begreep ook niet hoe ik zelf de draad weer moest oppakken op mijn werk zonder enige begeleiding of hulp. De eerste weken kwam ik regelmatig uitgeput en huilend thuis. Me sterk houden en het gevoel hebben alsof je door de dag heen moeten racen putte mij uit. Hulp vragen heb ik altijd al lastig gevonden, maar als prille moeder werd het nog moeilijker terwijl ik het toen juist nodig had.

Ik gaf in die tijd nog borstvoeding en kolfde daarom onder werktijd. Ik was voor mijn werk veel onderweg en het kolven was daardoor extra stressvol. Tot het na 4 weken misging. Tijdens een vergadering op het werk knapte er iets. Ik moest rond 10.00 uur in Amsterdam zijn voor een vergadering, maar ook moest ik rond dit tijdstip kolven. Nu zou ik denken, ‘helaas pindakaas maar ik moet nu een halfuur kolven’, maar toen vond ik dat zo ingewikkeld. Ik hield me 4 weken groot voor alles en iedereen, maar ik hield dat niet meer vol. Het gejaagde gevoel van mijn werkdag als kersverse moeder vond ik heftig. Ik ging compleet aan mezelf voorbij en barstte in tranen uit tijdens die ene vergadering. Mijn collega’s schrokken zich een hoedje, want deze kant hadden zij van mij nog niet eerder gezien. Het lukte me niet meer om te doen alsof ik alles onder controle had. Toen ik vertelde wat er was, begrepen zij mij. Dit gevoel kreeg ik doordat ze zeiden: ‘he, wij zijn ook vaders’.

Naast mijn dochter ook voor mijzelf zorgen

Mijn manager van destijds zei heel terecht dat als ik een goede moeder voor mijn dochter wilde zijn ik ook goed voor mezelf moest leren zorgen. En deze kwam binnen. Die opmerking had ik nodig. En het goed bedoelde advies om naar de huisarts te gaan, die had ik iets minder nodig, want ik was toch niet ziek? Maar gewoon net moeder geworden! Het advies om goed voor mezelf te gaan zorgen bleef hangen en was genoeg om het anders te doen.

Vanaf dat moment moest ik het roer van mezelf omgooien door beter voor mezelf te zorgen, aan te geven wat ik nodig had en duidelijk te zijn in mijn grenzen. Ik kon geen goede moeder zijn als ik mezelf zoveel druk oplegde. Voor 200% willen presteren op je werk en wennen aan je nieuwe leven als moeder is vragen om problemen. In deze periode ontdekte ik ook dat ik als moeder andere waarden begon te ontwikkelen en anders naar mijn werk ging kijken. Ik vond het zo bijzonder dat wanneer je een been breekt en staand werk doet, je ook niet meteen voor de volle 100% je werk doet. Maar als we een kind op de wereld zetten, mogen we na amper 16 weken weer shinen op de werkvloer alsof er niks gebeurd is. Hier wilde ik iets in gaan betekenen.

Mijn grootste les

Het prille moederschap heeft mijn 1 grote les geleerd, en dat is om niet aan jezelf voorbij te gaan als moeder, hoe verleidelijk dit ook is. Het is een keuze om jezelf compleet weg te cijferen.

De voorbereiding op de komst van ons eerste kindje kon ik niet meer terug draaien, maar hoe ik het verdere moederschap aanga, daar heb ik nog alle invloed op. En dit gaat voor mij verder dan af en toe een dagje voor mezelf te plannen. Ik heb geleerd om zelf de regie te nemen over hoe ik wil zijn als moeder en vrouw want een ander regelt het niet voor je. Je moet het echt zelf doen. En de geboorte van ons derde kindje heeft dit alleen maar versterkt. Ik wil niet elke dag uitgeput de werkdag beginnen en eindigen, en dan ook nog een leuke moeder proberen te zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet maanden hoeven uitkijken naar een weekendje of avondje weg voor mezelf. Mijn kinderen zijn mijn inspiratiebron als het om werk gaat. Ik ben ambitieuzer dan ooit, niet binnen een organisatie maar juist voor mezelf. Ik probeer wekelijks momentjes voor mezelf te pakken. Mediteren, journalen, een wandeling maken of even lekker lunchen met mijn partner. Zelfs als we met z’n allen thuis zijn pak ik zelfs op de toilet 5 minuutjes extra om even op adem te komen.

En nee het lukt me niet altijd om aan mezelf te denken en goed voor mezelf te zorgen. Maar als dat gebeurt krijg ik hem dubbel en dwars als aan boemerang terug en weet ik het weer voor de volgende keer.

Wat voor mij werkt

Wat mij helpt is om in mijn achterhoofd te houden wat ik mijn inmiddels 3 kinderen wil meegeven en hoe ik dat zelf predik. Als ik niet goed in mijn vel zit spiegelen onze kinderen dit. Zij hebben niks aan een uitgebluste moeder. De kinderen zien en voelen dat. De afgelopen jaren heb ik ervoor gekozen om juist op de rem te trappen, hoe hectisch ons dagelijkse leven ook is. Juist daarom. Op de rem trappen, niet door per se minder te doen, maar wel door anders te leven met een jong gezin. Andere keuzes te maken. We gaan niet dagen weg of iets dergelijks, maar laden wekelijks op. Ik doe niet mee aan de race, ‘kijk eens hoe hard ik mezelf wegcijfer om een goede moeder en werkende vrouw te zijn’. Daar vind ik het moederschap en het leven te bijzonder voor.

Ondertussen heeft het moederschap mij meer gegeven dan belangrijke levenslessen: 3 mooie kinderen. Ik heb drastische keuzes gemaakt op het gebied van werk en mag nu vrouwen die net bevallen zijn begeleiden in de terugkeer op het werk. Want dat is voor mij ook durven kiezen voor je eigen geluk als moeder.

De cirkel is rond en ik leer nog elke dag van het moederschap. Dagelijks zijn er uitdagingen en zijn er momenten van chaos, het gaat hier niet perfect maar dat is voor mij en mijn gezin niet nodig.