Sprong 1: de lastige fase en een rebelse peuter

Terwijl ik (Anouk, getrouwd, bijna 32 (help) en trotse moeder van twee kinderen) de zoveelste fles van vandaag aan Sofie geef, bedenk ik mij ineens dat het verdacht stil is in huis. Als ik naar de keuken loop, met een baby op mijn ene arm en een fles in de andere hand, zie ik daar onze zoon zitten met een lepel en een pot Nutella. Die laatste wordt fanatiek leeg gelepeld ‘hmmmm lekker mama’ en het enigste wat ik kan denken is ‘ach.. het kwaad is nu toch al geschied en hij is tenminste stil’… ik ben wel toe aan wat stilte om mij heen want sprong 1 kickt flink in bij ons thuis. En dat dan ook nog in combinatie met de voorjaarsvakantie van Vince is echt een hele fijne combinatie. Mijn wallen hebben inmiddels wallen gekregen zeg maar.

Drinken, huilen, repeat

Als ik terug plof op de bank, met nog steeds een drinkende baby op mijn arm, stop ze met
drinken en zet het gelijk weer op een huilen. Geroutineerd leg ik Sofie op mijn schouder en probeer een boertje eruit te krijgen bij haar. Van de 150 cc heeft ze er hooguit 40 gedronken zie ik in mijn ooghoek.
‘Zucht, dat wordt over 1,5 uur weer een fles maken.’ Vince heb ik 4 maanden borstvoeding
gegeven en ik weet nog heel goed hoe ik eigenlijk de hele dag met een baby onder mijn trui rond
liep.

Sofie heeft een zware start gehad, zelfs in het ziekenhuis gelegen meerdere dagen en na 10
dagen, in overleg met het ziekenhuis, de beslissing genomen om te stoppen met borstvoeding en
over te gaan op kunst. Op zich geeft je dat veel vrijheid en controle – wat krijgt ze binnen – maar
man man man.. ik blijf scheppen, roeren en afwassen deze week.

Timing van de peuter

Inmiddels komt Vince, volledig onder de chocoladepasta, met zijn driewieler de kamer in
gescheurd. Alsof ze het aanvoelen hè die peuters dat je gewoon even je handen vol hebt. Hoewel
ik blij ben dat hij z’n vieze handen van de bank en muren af houdt, moet hij toch schoongemaakt
worden en die verrekte fiets moet terug de garage in. Dus opnieuw in de benen, dit keer met een baby op de schouder die fanatiek van zich laat horen en van zich af trapt – o ja krampjes, die hebben we ook nog.

De driewieler terug in de garage gekregen, maar dat moest wel in de ruil voor een appel anders
was hij echt niet van plan de strijd maar zo op te geven, laat staan zonder een halve
worstelwedstrijd z’n gezicht en handen te laten wassen.

Sofie is inmiddels eindelijk stil, lijkt te slapen. Als een ninja probeer ik haar zo geruisloos mogelijk
in de kinderwagen bak te leggen zodat ik even kan koken. ‘MAMA KIIIJJJKKKK EEN STEP!’ Daar komt Vince weer om de hoek, dit keer met z’n step. Die zat immers niet in de deal met de appel. Ik achter de peuter aan, Sofie weer huilen want die is weer wakker door de act van haar broer. Peuter weer in het gareel – baby op de borst – buurman en buurman maar aan gezet – zo weer een flesje maken want ‘misschien heeft ze wel weer dorst’. Vanavond misschien toch maar even mijn man langs de plaatselijke chinees sturen. Hebben we in ieder geval voor 2 dagen weer avond eten.

De lastige fase van haar eerste sprongetje

Ongeveer zo zagen mijn dagen eruit, 7 dagen lang. Sofie was lekker huilerig, plakkerig, driftig,
vaak willen drinken – maar dan wel kleine beetjes en het liefste de hele dag knuffelen. Dat laatste is natuurlijk super fijn, tenzij je een rebelse peuter rond hebt stuiteren. Ik weet wel hoe erg ik dat ‘bij je willen zijn’ zou moeten koesteren want dat gaat er snel vanaf maar soms is het ook heel pittig en ben ik blij als ik even zonder kinderen met de hond kan lopen. Want zelfs eten doe ik met Sofie in de draagzak, dan slaapt ze tenminste lekker.

Haar eerste traan en een lach

Tuurlijk klinkt dit allemaal wel heel zwaar, maar tussen de huilbuien, drift aanvallen en drinkpauzes door gebeuren er ook mooie dingen in de ontwikkeling. Sofie lacht voor het eerst echt bewust naar ons. Inmiddels doet ze dit ook meerdere keren per dag, helemaal als we tegen haar praten of bijvoorbeeld met onze neus de hare kort aantikken.

De eerste nacht doorslapen is ook een feit (dat was ook gelijk de enigste tot nu toe maar het is
een begin). De kleine meid kijkt ook veel gerichter, ze volgt je echt en zoekt oog contact als je
tegen haar praat. Wat wel een beetje sneu is, maar toch een verschil, is dat ze inmiddels haar
eerste traantje heeft gehuild.

Tot nu toe ervaarde ik het huilen als een soort melden dat er wat is. Tuurlijk blijft dat ook zo, maar
met die traantjes erbij heeft het toch wel extra impact op mijn moedergevoel. Tot slot lijken, voor ons gevoel, ook de krampjes wat af te nemen.

Op adem komen en op naar de volgende sprong

De eerste sprong zit erop, we kunnen even op adem komen. Over een ruime twee weken klopt de
volgende namelijk alweer op de deur. Sprong 2 duurt gelijk ook een keer zo lang dus ik ben
benieuwd wat we dan weer gaan mee maken. Daarnaast ben ik vooral ook heel benieuwd wat
Sofie na deze sprong allemaal weer extra kan. Want daar doen we het uiteindelijk voor he 😉
Kom maar door met die nieuwe ontwikkelingen, wij zijn er klaar voor!

Benieuwd geworden en wil je alles weten over de 10 sprongen, de lastige fases en alle vaardigheden die erbij horen? Bestel dan nu het boek of download de app!