Als we nou écht eerlijk zijn..

Als we nou écht eerlijk zijn.. en ons uitspreken over het moederschap dan zou ons dat misschien nog meer verbinden. Ik vond verbinding toen ik mij uitsprak over de teleurstelling van mijn keizersnede. Mijn hele bevalling was letterlijk kut, net als mijn herstel. En dat ik een keizersnede geen bevalling vond werd vooral niet begrepen door de ‘moeders waarbij het wel was gelukt’. Gelukkig mocht ik het nog eens meemaken en ben ik eerlijk als ik zeg dat mijn tweede kraamweek zoveel mooier en rustiger was dan de eerste keer dat ik het mee maakte. 

Toen ik eindelijk eerlijk durfde te zijn over mijn intrusies, vond ik verbinding. Al kwam ik maar 1 iemand in real life tegen die ook durfde te erkennen hoe hard het is: jouw kind die iets overkomt door jóuw schuld. Opzettelijk. Maar wat fijn dat we beide eerlijk waren.

Ik ben eerlijk

Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik soms gek word van de onbedoelde tips. Net als de bemoeierige opmerkingen. Dat de moedermaffia soms dichterbij je staat dan je zou verwachten, en ze soms niet eens in de gaten hebben dat een ongevraagde mening overkomt als pijnlijke kritiek.

Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik zo niks kan met die bodypositivity van ‘moederlijven’. Ja, in mijn buik groeiden 2 kindjes, eeuwig dankbaar daarvoor. Maar die kwab, die cellulitis en striae: ik kan ze niet waarderen. Het maakt me onzeker. Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik mijn lijf soms mis. Die van voor de zwangerschap.

Ik ben eerlijk dat ik heel, heel soms, voor heel even maar, mijn oude leven kan missen. Met 2 jonge kinderen, waarvan 1 baby, voelen de vermoeide dagen als een jetlag gecombineerd met een kater. Eerlijk ben ik, als ik zeg dat ik baal, dat ik op elk feestje en op elke verjaardag als eerste naar huis moet ‘omdat ik nou eenmaal kinderen heb’.

Ik ben eerlijk, als ik zeg dat je het pas écht weet, hoe het is, hoe de intense liefde is, als je het ouderschap hebt mogen ervaren.

Durf jij eerlijk te zijn over het moederschap en daardoor taboes te doorbreken?