Van baby naar dreumes

Het duurt een jaar voordat je baby evolueert in een dreumes. Een jaar lijkt lang, 12 maanden klinkt lang. Maar het is een keer in je vingers knippen en je bent er. Zo níét lang duurt een jaar als je pas moeder bent geworden. Een jaar lang zorgen, angsten, paniekaanvallen, niet (voldoende) kunnen genieten. Zo zag het er voor mij uit. Maar er zullen ook moeders zijn die een jaar lang volop genieten, zich amper zorgen maken. Wat zou ik daar graag bij hebben gehoord. Ik had graag meer van mijn kleine baby genoten. Langer naar haar handjes, haar stuip lachjes, haar scheel kijkende oogjes gestaard. Ik was vaker met haar samen in bed gaan liggen, of op de bank. Ik had haar vaker en langer op mijn borst gelegd om haar zo dichtbij mogelijk te hebben. Maar zou het iets veranderen? Ik denk het niet. 

Elke baby springt van de ene fase naar de andere en elke moeder anticipeert daarop. Het negeren kan niet. Als jouw kindje een sprongetje heeft kan jij niet achterblijven als moeder en denken ‘’ho ho, ik ben hier niet klaar voor’’. Wij als moeder zijnde moeten ons constant aanpassen op de ontwikkeling van ons kind. Is geen gemakkelijke taak als je het mij vraagt. Ook al weet je dat die fases eraan komen en ook ongeveer wanneer, dan nog komt het altijd te snel.

De eerste mijlpalen

Je hoort voor het eerst het hartje kloppen van je kind. Mijlpaal. Emotioneel.
Je voelt je kindje voor het eerst in je buik bewegen. Mijlpaal. Emotioneel.
Je houdt je kindje voor het allereerst vast. Mijlpaal. Mega emotioneel.
Je verschoont de eerste luier. Mijlpaal. Minder emotioneel.
Je voedt je kindje voor het eerst. Mijlpaal. Emotioneel.
Je kindje valt voor het eerst bij jou in slaap. Mijlpaal. Emotioneel.
De eerste nacht alleen met je kind. Mijlpaal. Doodeng.

Een kind heeft zoveel eerste keren waarvan je er als moeder zijnde geen wil missen. De eerste keren zijn zo bijzonder. De eerste hapjes, de eerste stapjes en de eerste woordjes. Dat is gewoon janken, keihard janken. Vol trots, vol liefde en vol dankbaarheid. Daar haal je als moeder zijnde zoveel energie uit. Maar daar tegenover staat ook een hoop onmacht, vermoeidheid, angst, onzekerheid en radeloosheid. Als je kind een huilbaby is, ben je als moeder niet blij. Ik spreek uit ervaring. Tot haar 5e maand was niets goed. Alleen mama was goed. En hoe vertederend dat ook was, het was ook doodvermoeiend.

De verschillende baby en dreumes fases

De fases van een baby zijn ook niet altijd even leuk. Sommige fases beschrijf ik als de terror perikelen van de baas des huizes. Want hoe ik het ook went of keer, zij is de baas in huis. Wie bepaald nou wanneer het kind gaat slapen? Niet wij hoor moeders. Het kind bepaalt. Wij gehoorzamen alleen maar. En zo verloopt de babytijd. Pas wanneer de dreumes tijd aanbreekt nemen wij het leiderschap weer over. Dan gaan ze lopen, praten, alles overhoop halen. Ja dan begint het feest pas echt. Een jaar lang oververmoeid zijn door te weinig slaap en duizenden mental breakdowns wisselt de wacht met een kind die naar ons idee te weinig slaapt en teveel mental breakdowns heeft.

‘’Nee’’ is bijvoorbeeld echt een trigger om de strijd in huis aan te gaan. Ze pakken bijvoorbeeld een vaasje of waxinelichtje van de salontafel. Wij als moeder zeggen ‘’nee, dat mag niet. Dat is niet van jou, maar van mama. Zet maar terug’’, waar vervolgens niet naar geluisterd wordt en wij als moeder zijnde het gebeuren zelf terug zetten. En dan gaan de grachten open en het luchtalarm af. Alsof je ze hebt verteld dat Bumba nooit meer op tv komt, of dat Juf Roos haar stem verloren is. Kind, kalmeer even. Je hebt een continent vol met speelgoed. Hoe dan?! En dan moet je als moeder rustig blijven, tot 10 tellen en het vervolgens weer rustig duidelijk maken waarom het kind niet aan het voorwerp van mama mag zitten. En dat herhaalt zich zo’n 33 duizend keer per dag.

Me-time

Dan is het eindelijk 19:00 en zit de werkdag van de mama’s erop. Dan zijn we kapot, stinken we en hebben we echt even tijd voor onszelf nodig. Willen douchen of uren lang in bad. Willen chocola en daarna chips of kaas. We willen wijn of prosecco. We willen rust en geen gezeik van partners hoe zwaar hun dag was.

Oké, er zijn misschien wel een aantal moeders (waarschijnlijk 3%) die na zo’n dag nog een marathon lopen en een debat houden met de eerste kamer, dus uitzonderingen daargelaten. Maar makkelijk is het niet. En simpel is het ook niet. En het mag best een keer teveel zijn. Je mag het best een keer zat zijn. Als je er de volgende dag maar weer staat. En dat doen we ook. We snauwen onze partner een keer af, zuipen de hele fles leeg en liggen er om 21:00 in om de volgende dag weer net zo vrolijk te beginnen als de dag ervoor. Ja partners, niemand van ons heeft gezegd dat het makkelijk zou zijn. Makkelijker, als vader ja. Makkelijk als vader, nee. En als dit verhaal juist op de vader duidt ipv de moeder, dan geldt dit regeltje even net andersom. En dat we dankbaar moeten zijn voor het krijgen van een kind, logisch. Dat zijn we ook allemaal, althans ik wel. Enorm dankbaar. Maar god god god, wat zou ik graag een ochtendje uitslapen. Of een dag helemaal niet aankleden. Een dag geen eten koken. Of een week lang niet mijn huishouden doen, of de was. Ja, dat zou ik graag.

Naast moeder ook nog mens

Maakt dit mij een slechte moeder? Of een luie donder? Een klaag graag? Nee joh, ben je gek. Ik ben 24/7 thuis (nu nog) en dat betekend dat ik altijd met mijn kind samen ben. Ik heb zelden, maar dan ook echt zelden een moment voor mezelf of überhaupt een hele dag voor mezelf. Daar kies ik voor een deel zelf voor maar dat neemt niet weg dat ik daar soms echt wel eens naar verlang. En óók dat maakt mij geen slechte moeder. Moeders moeten ook een kans krijgen om bij te tanken. Vaders/partners moeten dan eens opstaan en voor de moeders zorgen. Het mag ook eens andersom zijn. Toch? Of dat in ieder geval de papa’s/partners eens wat vaker hun handjes uit de mouwen steken in het huishouden. De boel opruimen, niet laten slingeren. De vaatwasser in maar ook weer uitpakken. De wasmachine bedienen, zo moeilijk is het niet. Was ophangen, ook geen rocket science. Het is niet allemaal voor de moeder des huizes. Of je als moeder nu wel of niet werkt, fulltime of parttime, we hebben allemaal een fulltime job en dat is ouder zijn. En daar hoort het huishouden nu eenmaal bij. Waar mensen samen wonen, ruimen mensen samen op. Zo werkt dat. Ouderschap is teamwork. De papa uit dit huis, oftewel de verkering, doet alles wat ik hem vraag te doen. Soms moet ik het dan wel 80 keer vragen en soms wilde ik dat ik het niet hoefde te vragen maar hij doet het. En daar gaat het om

Geniet van je baby en dreumes, want tijd is een dief

Wij moeders zijn emotionele hoopjes ellende soms, wij hebben tijd nodig om te verwerken dat onze baby geen baby meer is. Dat onze baby opeens loopt en ondeugend is, ons minder nodig heeft. Dat onze baby steeds groter groeit, een positieve hoortest had na de geboorte maar daar weinig van te merken is. Vooral dát gaat er maar moeilijk in hier. Maar let’s remember mama’s, het is allemaal een fase. En hoe snel dat eerste jaar voorbij ging, zo snel zal het tweede jaar ook voorbij gaan. En voor je het weet slaap je weer uit in de weekenden, kleed je je een dag niet aan of wordt er voor je gekookt. 

Dus dit ben ik die je gaat helpen herinneren om te genieten van ieder moment. Is het weer zo’n terror dag? Laat het van je af glijden en denk er dan vooral aan dat zo klein als ze nu zijn, ze nooit meer zullen worden. Dat ook nu, morgen en in de toekomst ze ons nodig zullen hebben. Iedere dag! Onze taak zit er pas op, als wij er niet meer zijn. Geniet van ELK moment.