Als ik 30 ben… – mijn verhaal als alleenstaande moeder

Al in mijn tiener jaren heb ik het gezegd, als ik 30 ben, “alles op orde heb” en geen partner heb, dan doe ik het wel alleen. Dan word ik wel alleenstaande moeder.

De ware zat er nooit tussen

Er is ook een hele tijd geweest dat ik daar überhaupt niet aan gedacht heb hoor, dat ik dat ooit geroepen heb. Ik heb verschillende relaties gehad van een aantal jaren. Maar nooit zat HIJ ertussen. Die man waar ik me volledig aan durfde te geven. Toen ik na een korte relatie weer single werd was ik verdrietig. Niet per se om het feit dat de relatie uit was, maar om de angst of ik ooit moeder zou worden. Wanneer ik op straat gezinnen zag lopen, zwangere vrouwen, dan kreeg ik een knoop in mijn maag. Niet om het gezin, maar om die vrouwen die wel een kindje hadden gekregen. Toen werd het voor mij wel duidelijk, ik verlangde niet naar een partner, ik verlangde naar een kindje. Ik heb toen vrij snel de knoop doorgehakt, ik ging dit alleen doen. Ik ging ervoor om alleen een kindje te krijgen, ik zou een bewust alleenstaande moeder worden.

Positieve reacties voor mijn keuze voor bewust alleenstaande moeder

Toen ik dit vertelde aan mijn omgeving kreeg ik alleen maar positieve reacties. Vanuit vriendinnen kreeg ik vaak te horen “als er iemand is van ons die dit kan, ben jij het wel”. Echt verraste reacties uit mijn nabije omgeving waren er eigenlijk ook niet.
De zwangerschap verliep voorspoedig en ik had eigenlijk geen klachten. Toch vond ik het mentaal af en toe pittig. Want als ik eerlijk ben tegen mezelf had ik het ook gewoon graag samen met iemand gedaan. Ook heb ik me echt wel eens afgevraagd of ik hier echt goed aan deed, of ik het kindje echt wel alles kon bieden. 

Alles viel op zijn plek

Toen op 31 Januari 2022 Isa-Beau geboren werd voelde ik een plotselinge rust over me heen komen. Het was eigenlijk heel gek. Maar het voelde alsof alles gewoon klopte, alsof ik haar ook al jaren kende. Alles viel op z’n plek. De kraamweek was heftig, maar meer omdat mijn moeder in eens 24/7 bij mij moest blijven omdat mijn vader met corona thuis zat en ook de kraamhulp was niet echt een match en bleek op dag 5 ook corona te hebben… Na de kraamweek en toen ook mijn moeder naar huis ging overviel opnieuw een rust. Eindelijk was ik alleen. Alleen maar samen, samen met mijn dochter en ik vond het heerlijk.

Is het heftig om het alleen te doen?

Ik krijg best vaak de vraag of het niet heftig is, om het alleen te doen. Ja soms, meestal niet. Maar ik ken gezinnen met twee ouders die het precies zo ervaren. Ik denk dat een groot deel te maken heeft met hoe ik er zelf in sta. Ik vind Isa-Beau een makkelijk kind. Ze is klein van stuk, maar dat maakt ze met haar karakter meer dan goed. Ze weet heel duidelijk aan te geven wat ze wil en wat ze vooral ok niet wil. Tegelijkertijd is ze super zorgzaam en wil altijd en overal helpen. 

Het enige waar ik als alleenstaande moeder moeite mee heb gehad waren de nachten. Isa-Beau heeft last van eczeem. Vanaf een half jaar oud tot zeker 1,5 heeft ze flinke plekken gehad. En vooral ’s nachts was dat drama. Bijna dagelijks zat ik ergens in de nacht wel met een dreumes die het aan het uitkrijsen was van de jeuk en pijn. En dat trekt er bij jezelf in, het slaaptekort maar ook mentaal is dat heftig geweest. Je staat werkelijk machteloos op zo’n moment en het enige wat je op dat moment kunt doen is er zijn. Inmiddels gaat het gelukkig een stuk beter en heb ik na 2 jaar ook mijn nachtrust weer terug. 

Het alleenstaande moederschap heeft me veranderd

Sinds ik moeder ben leer zoveel dingen over mezelf. Ik leer steeds beter mijn rust te pakken, liever te zijn voor mezelf en te accepteren dat oké vaak ook goed genoeg is.
Maar ik heb ook leren liefhebben op een compleet ander niveau. Ik geniet van (bijna) ieder moment met haar. Als ze een driftbui heeft moet ik daar om lachen en ben ik oprecht dankbaar dat ze mijn dochter is. Als ik bij de opvang aan kom gelopen is er geen twijfel over mogelijk van wie ik de moeder ben. Vanuit de verte schreeuwt ze al “mama!”. Mijn kusjes die haar pijn doet verdwijnen, haar armen om mijn nek, haar hoofd op mijn schouder. Haar vertrouwen in het feit dat ik haar veilige haven ben, wat er ook gebeurt. 

Iedere dag ben ik dankbaar voor haar in mijn leven. Ben ik mezelf dankbaar dat ik mijn hart heb gevolgd. Tuurlijk is het soms lastig, en tuurlijk zou het af en toe fijn zijn wanneer er een partner is die kan helpen. Maar ook samen komen we er wel, zij en ik. Samen voelt als een twee eenheid.

Hilde, moeder van Isa-Beau.