Onze keuze voor een groot gezin

Vijf kinderen: pittig of leuk? Of allebei? Een redelijk groot gezin leek mij altijd al leuk: vier leek mij ideaal. Maar als er vier kunnen zijn en alles loopt goed, dan mogen er ook best vijf kinderen zijn. Ik had alleen niet helemaal goed bedacht dat deze kinderen ook allemaal verschillende hobby’s zouden hebben op allemaal verschillende plekken. Je kan jezelf niet opsplitsen, hoe regel je dat allemaal?

‘Werk je ook?’

Een vraag die mij vaak wordt gesteld. Het antwoord daarop is ‘nee’. Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen. Als de kinderen ziek thuis zijn of thuis zijn omdat er een juf ziek is, ben ik altijd blij dat ik niets hoef te regelen om de kinderen op te vangen.

In de zomer wordt Julie 4 jaar en zal dus na de zomervakantie starten op de basisschool. Nu komt nog vaker de vraag of ik dan wel weer wil gaan werken. Maar als ik ga werken, moet er na schooltijd veel geregeld gaan worden. Of de kinderen kunnen ineens niet meer naar hun sport of hobby. Ik wil dat niet van hen afnemen. Gelukkig krijg vaak als reactie van die mensen dat ze het wel snappen dat ik niet werk, moeder zijn van vijf kinderen is tenslotte al meer dan een fulltime baan!

Ik geniet als moeder van een groot gezin

Ik geniet van mijn kinderen om mij heen. Ik lijk echt een oermoeder en ik wil het liefste geen moment van mijn kinderen missen. Maar ik heb nu ook geleerd om dat ik sommige van die momenten toch wel moet missen. Nou, niet echt geleerd, het wordt me min of meer verplicht, want hoe graag ik ook zou willen, ik kan niet overal zijn. En dus splitsen mijn man en ik ons steeds vaker op. Maar dan wil ik natuurlijk wel op de hoogte gehouden worden van tussenstanden en zo veel mogelijk filmpjes en foto’s ontvangen.

De chaos van een groot gezin om iedereen op de juiste plek te krijgen

Stiekem geniet ik er wel van om mij soms als taxichauffeur voor te doen. Het begint natuurlijk ’s ochtends al. Wanneer de oudste vier naar school gaan. In de wintermaanden gaan we met de auto, want ruim 20 minuten fietsen met eentje achterop in de kou en in het donker fietsen, is nou niet iets waar ik heel gelukkig van word. Helemaal niet als er een auto voor de deur staat. Mijn man gaat eerder van huis, waardoor het mijn taak is om iedereen op tijd de deur uit te krijgen. Het laatste jaar waarin we echt met zijn zessen naar school gaan. Julie moet natuurlijk mee om haar broers en zussen naar school te brengen. Liam zit in groep 8 en zal volgend jaar naar de middelbare school gaan. Iets waar hij veel zin in heeft. Ik ben daar nog niet helemaal aan toe hoor. Net als dat ik er nog niet aan toe ben om na de zomervakantie helemaal zonder kinderen thuis te zitten als ze allemaal op school zijn. 

Ik moet zeggen dat het me tot nu toe altijd is gelukt om de kinderen op tijd op school te krijgen. Tenzij er weer iemand van zijn fiets is gevallen of dat er een trapper van de fiets ligt. Hoe toevallig, is dit meestal dezelfde persoon. Tobin, mijn jongste zoon. Lief en zorgzaam tot op het bot, maar hij is degene die altijd dit soort ongelukjes heeft. Gelukkig is hij ook in staat om het op te lossen.

En als de kinderen uit school zijn…

…dan begint het plannen pas echt. Want dan hoeven ze niet meer op dezelfde locatie te zijn. Dan vliegen ze alle kanten op, maar wel gestructureerd. Liam gaat vaak zelf op de fiets naar tennis. Wanneer het hard regent, gaat tennis niet door. Dus door stromende regen hoeft hij niet te fietsen. En op deze momenten ben ik blij dat de jongens hun eigen smartphone hebben mét tracker. Ik kan in ieder geval zien dat hij is aangekomen bij de tennisclub. Ondertussen ben ik dan weer bij dansen of ben ik een ander kind weer naar theater brengen. 

Natuurlijk willen ze ook eens met vriendjes en vriendinnetjes spelen op de dagen dat zij zelf geen sport of hobby hebben. Hoe dan? Soms voel ik mij hier wel bezwaard onder. Aangezien ik elke middag van huis ben, kan er bijna nooit bij ons gespeeld worden. Al ben ik er ook wel wat makkelijker in geworden om de kinderen alleen thuis te laten. Vaak laat ik dan de ouders weten dat ik even weg ben om een kind naar zijn of haar activiteit te brengen. Wat mij betreft mogen de kinderen dan best ‘alleen’ thuis zijn. Liam of Tobin is dan thuis, uiteraard met telefoon, om een oogje in het zeil te houden. Ik vertrouw mijn kinderen hierin en ga er vanuit dat de ouders ook weten of het verstandig is om hun kind even zonder ouderlijk toezicht in een huis te laten.

Ik doe het niet alleen!

In dit hele verhaal komt mijn man niet echt naar voren. Toch is hij er wel! Hij werkt fulltime. Hij werkt 50% op kantoor en 50% thuis. En die 50% thuis heb ik ook echt wel nodig. Vooral de woensdagmiddag is natuurlijk een populaire middag en dan heb ik hem echt nodig om alle kinderen op de juiste plek te krijgen.

Mijn kinderen zijn natuurlijk gewoon kinderen, ook zij hebben weleens geen zin of doen heel langzaam om die ene schoen aan te trekken en verlies ik mijn geduld. Maar we zijn wel typisch een groot gezin. De oudsten helpen de jongsten. Even met een jas dicht doen of veters strikken. En de vele knuffels de hele dag door zijn de grootste beloningen voor mijn baan als fulltime moeder! Zolang we daar van kunnen genieten, doen we het met z’n allen best goed.

Margot, moeder van 5