De zware, maar mooie periode van een prematuur kindje

Tranen van geluk!

Na ongeveer 5 weken kwam ik erachter dat ik zwanger was: tranen van geluk stromen over mijn wangen! Gelijk belde ik mijn vriend, die op zijn werk was, om het nieuws te vertellen. Maar genieten van de zwangerschap ging het niet worden, bij de eerste echo werd er al roet in het eten gegooid. Er was iets zichtbaar op mijn eierstok. Het leek op een vruchtje, maar dat zou betekenen dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn. Maar ook in mijn baarmoeder was een vruchtje te zien: een ‘gewone’ en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus. Gelukkig was het vruchtje op mijn eierstok op de volgende echo niet meer te zien. Nu kunnen we gaan genieten, dachten we!

It’s a boy!

Met 14 weken zwangerschap kwamen wij erachter dat we een jongetje zouden krijgen. Nu kunnen we echt gaan genieten. Maar nee, dat werd ons weer niet gegund! Bij de 20 weken echo zagen ze dat de niertjes van onze kleine man vergroot waren. Je schrikt je dan te pletter. Het zou betekenen dat ons zoontje het eerste jaar heel goed in de gaten gehouden moet worden. Ook zei de echoscopist dat ik een ‘tweelobbige placenta’ heb. Een wat?!

Vasa Praevia

Met 24 weken zwangerschap werd er gedacht dat ik een vasa praevia had. Dit is een zwangerschapscomplicatie waarbij één of meerdere onbeschermde foetale bloedvaten van de placenta of navelstreng voor de geboorte-uitgang liggen, onder de baby. Deze complicatie heeft een hoog sterftecijfer als er geen diagnose is gesteld. Hierdoor zou ik met 32 weken nog een echo krijgen. Als er sprake was van bloedvaten voor de geboorte-uitgang, dan zou ons zoontje met 34-36 weken gehaald worden. Met de 32 weken echo konden ze geen enkele zekerheid geven of ik vasa praevia of een tweelobbige placenta had. Ze konden zelfs niet aangeven of de baby vergrootte niertjes heeft. Ik werd daarom doorgestuurd naar Maastricht, waar ze hierin gespecialiseerd zijn. Gelukkig kon ik al snel terecht.

Op naar het UMC Maastricht

Aangekomen in het UMC Maastricht waren er 3 echoscopisten aan het kijken naar de baby. Er waren geen vergrootte niertjes te zien! Ook was er geen sprake van vasa praevia. Al die tijd hebben we dus voor niks in onzekerheid gezeten. Wel kreeg ik medicatie voor mijn bloeddruk (de onderdruk was te hoog). Dat kon er nog wel bij naast de medicatie voor de misselijkheid. Met 33+3 dagen mochten we ons weer melden in het ziekenhuis.

De ‘spontane’ woensdag

Het is 3 mei, ik ben 33+3 weken zwanger. Het eerste dat ik ‘s ochtends altijd doe is naar het toilet gaan. Ik zit op het toilet en ik zie een bloedprop en slijm. Geschrokken belde ik mijn vriend wat ik moest doen. Hij gaf aan dat ik het geboortecentrum moest bellen. Zij gaven aan dat ik moest langskomen. Daar werd ik meteen geholpen. Ik werd aan de CTG gekoppeld en ik kreeg een echo. Alles zag er goed uit, maar ze wilden toch ook even inwendig controleren. Echter ging dat niet vanwege het vele vocht. Een vruchtwater test gaf duidelijkheid: de vliezen waren gebroken! De gynaecoloog gaf aan dat de boven vliezen gebroken waren en dat ik het beste mijn vriend kon bellen. Ik belde mijn vriend en mijn moeder en zij waren binnen 20 minuten bij mij. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en als alles goed bleef zou ik op zondag 7 mei weer naar huis mogen. Wel elke dag terug voor een CTG.

Helse dagen stonden me te wachten

De dagen in het ziekenhuis waren voor mij een ware hel. Ik had sinds de dag dat ik werd opgenomen al weeën, maar deze zette maar niet door. Ook ging mijn suiker niet omlaag dus moest ik insuline gaan spuiten. Zaterdag werden mijn weeën erger en ik kon er niet van slapen. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar ik werd al snel weer wakker van de weeën. Ik stapte uit bed en toen braken mijn vliezen volledig. Mijn vriend drukte snel op de bel en de verpleegkundige en gynaecoloog kwamen al snel. Vanwege infectiegevaar konden ze niet toucheren. Ik werd aan de CTG gelegd en de bloeddrukmeter. 

Wee op wee

De weeën werden erger. Ik kreeg het gevoel naar de wc te moeten en de weeën kwamen sneller en heftiger. Na een druk op de knop kwam de verpleegster en zij belde de gynaecoloog. Zij gaf aan dat ze niet kon toucheren vanwege infectiegevaar, maar het wel wilde doen als wij dat risico wilden lopen. ‘VOEL NU MAAR’ riep ik uit. Er werd getoucheerd en ik had toen 3 cm ontsluiting. Ik werd naar de verloskamer gebracht. De weeën waren zo heftig en kwamen nu nog sneller. Iets meer dan een uur later werd ik weer getoucheerd en zat ik al op de 7 cm ontsluiting. Geen tijd meer voor pijnstilling! Amper een kwartier later had ik volledige ontsluiting: het kon beginnen!

Het persen was zwaar en na 4 dagen weeën was ik uitgeput. Daarom kreeg ik weeënopwekkers. ‘Oké Rebecca, nog 1 keer persen!’. Ik perste en er klonk een oerkreet. Toen hoorde ik gehuil en kreeg ik een klein hummeltje op mijn borst gelegd, zodat papa de navelstreng kon doorknippen. Luca is geboren! Na een aantal minuten werd hij weggehaald om nagekeken te worden.

Luca hoefde gelukkig niet in een couveuse, want hij had een mooi gewicht! Een mooi gewicht van 2315 gram. Wel kreeg hij suikerwater vanwege mijn diabetes en moest hij aan de monitor. Zelf slik ik antidepressiva, omdat ik het gelukshormoon niet aanmaak. Maar niemand had mij gezegd dat Luca daarvan zou moeten afkicken. Hij kreeg afkickverschijnselen als stuipen. Dit heeft een aantal dagen geduurd voordat het wegging. Maar naar huis gaan zat er nog niet in. Hij moest aan een aantal voorwaarden voldoen. Hij moest 37 weken zijn, op zijn geboortegewicht, van de monitor af en hij moest zelfstandig drinken. De eerste week ging het drinken goed, maar hij werd te vermoeid, dus kreeg hij een sonde. Steeds meer voorwaarden om naar huis te mogen konden we afvinken, alleen zelfstandig drinken konden we nog niet afvinken.

Naar huis!

Uiteindelijk is het hem gelukt en mochten we naar huis! Thuis ging alles goed, zelfs beter dan in het ziekenhuis. Luca is geboren met 34 weken zwangerschap, woog 2315 gram en was 44 cm groot. Ze zijn er tijdens de bevalling achter gekomen dat ik zelf een high life time risico heb op bloed en vaatziektes, omdat tijdens mijn bevalling de hartslag wegzakte. Met Luca was gelukkig alles goed, ook zijn de niertjes inderdaad niet vergroot!

Hij is nu een gezonde, vrolijke baby van bijna 6 maanden. Inmiddels weegt hij 6415 gram en is 61 cm lang. 

Ook een prematuur kindje heeft sprongetjes

De mentale sprongen van baby’s worden berekend vanaf de uitgerekende datum en niet de geboortedatum. Soms is Luca iets later met een sprong dan aangegeven in de app, maar de signalen zijn hetzelfde. Hij huilt wat meer en is hangerig. Met sommige dingen is hij wat langzamer, maar met sommige dingen juist sneller. Zo kreeg hij met 3 maanden al de eerste tandjes door! Verder rolde hij heel netjes met 5 maanden al van de buik naar de rug toe.

Mijn advies voor andere ouders

Het is oké om het zwaar te vinden, het is ook niet niks!
Je mag je tranen laten vloeien.
Het is een zware en moeilijke, maar zeker ook een mooie tijd.
Laat je niks wijsmaken over dat je kindje te langzaam gaat, want iedere baby doet het op zijn manier.

Jij kent je kindje het beste!

Liefs, Rebecca