Mijn leven als alleenstaande moeder

Ik ben Maud, 25 jaar en ik ben (bewust) alleenstaande moeder van Maan (‘20) en Sepp (‘22). En om maar gelijk met de deur in huis te vallen, achteraf had ik andere keuzes gemaakt. 

Ongepland zwanger 

Ik raakte ongepland zwanger van mijn eerste kindje. Op dat moment woonde ik in een besloten zorginstelling en deze zwangerschap zette zacht gezegd mijn hele leven op z’n kop. Ik gebruikte drank, drugs en slikte veel medicatie voor onder andere ADHD. Ik was nachten wakker en sliep overdag, at slecht en ongezond. Ondanks dat de zwangerschap niet gepland was en ik het ook nog niet direct van de daken kon schreeuwen, besloot ik wel gelijk mijn hele levensstijl om te gooien. Ik was nu niet meer alleen verantwoordelijk voor mezelf, maar ook voor mijn baby. 

Nieuwe levensstijl

Ik ging (gezond) eten, stopte met alles wat niet goed was voor haar, en maakte verantwoorde beslissingen. De zwangerschap was stressvol. Ik moest op zoek gaan naar een nieuwe woonvorm, deze plek was niet geschikt voor een baby. Die heb ik pas tegen het einde van mijn zwangerschap gevonden. Maan en ik hebben de eerste zes weken van haar leven in een moeder-kindhuis gewoond. Het moederschap ging ontzettend goed. Ik was de hele dag bezig met voeden, verzorgen en zorgen voor haar, en hier genoot ik ook heel erg van. Mijn moedergevoel en liefde voor haar was er vanaf het allereerste moment en ik heb nooit een seconde spijt gehad van deze beslissing. 

De wijde wereld in als alleenstaande moeder

Ik kreeg een woning en de hulpverlening stopte. Maan was 6 weken oud, ik had bij wijze van spreken nog nooit gekookt en was pas net moeder. En nu moest ik de wijde wereld in met mijn pasgeboren baby’tje. Mijn moeder heeft altijd achter mijn keuzes gestaan en heeft veel voor ons gedaan. Maan was geen makkelijke baby. Ze huilde vaak, kon zichzelf eigenlijk geen seconde vermaken en had veel aandacht nodig. Maar het ging goed met ons beide. Ik maakte van ons huis een thuis en Maan was over het algemeen een vrolijke en temperamentvolle baby. 

Voor de tweede keer bewust alleenstaande moeder

Maan haar ontwikkeling liep anders dan die van andere kinderen. Hier was ik me van bewust, maar omdat ze mijn eerste kindje is maakte ik me geen grote zorgen. De wens voor een tweede kindje was groot. Ik was al moeder en mijn hele dag stond in het teken van zorgen, luiers verschonen, flesjes maken, boodschappen doen, het huishouden, slaapjes en spelen. Nee, ik had geen partner, en had daar ook geen behoefte aan. Ik wilde graag dat mijn kindjes dicht op elkaar zaten in leeftijd, dus ik ging op zoek naar een donor. 

Co-ouderschap met de donor

Ik vond de geschikte man, en raakte snel zwanger van mijn zoontje Sepp. De zwangerschap verliep goed. Het was aan het einde wel pittig. Ik kreeg weer last van een te hoge bloeddruk en had natuurlijk nog een dreumes in huis rondlopen. De papa van Sepp en ik hebben uiteindelijk besloten dat hij een grote rol krijgt in het leven van Sepp. Het is nu zelfs zo dat we een co-ouderschap zijn aangegaan. Sepp boft met zijn vader en familie daar, hij (en wij ook) is altijd welkom en Sepp is echt een onderdeel van de familie. 

Alleenstaande moeder van 2 kinderen

De eerste periode na de geboorte van Sepp was achteraf gezien het makkelijkste. Een baby heeft niet heel veel meer nodig dan liefde, nabijheid en natuurlijk eten en verzorging. Dus naast de verzorging en voedingsmomenten sliep Sepp veel in de draagdoek en had ik mijn handen vrij voor Maan. De nachten waren pittig. Sepp werd elke nacht ontelbaar vaak wakker. Ik moest urenlang voedend rondjes met hem lopen en sliep nooit langer dan een paar uurtjes per nacht. De volgende ochtend moest ik weer klaarstaan voor de peuter. Die vermoeidheid was lastig, ik kon voor mijn gevoel nooit genoeg opladen.

Overdag ging al mijn aandacht naar de peuter, verzorgde ik mijn baby, deed ik het huishouden, de boodschappen en zorgde ik ervoor dat we op tijd op afspraken verschenen. En in de nachten bleef het zorgen ook doorgaan. Elk moment dat ik voor mezelf had, bleef ik alert. Als ik stond te douchen hoorde ik bijvoorbeeld mijn baby huilen, al zag ik op de monitor dat hij rustig lag te slapen. Ik heb een klein netwerk, en dat maakte de situatie soms niet makkelijker. Maar de mensen die dicht bij mij staan hebben altijd geprobeerd te helpen. 

Ik raakte mezelf kwijt

Ruim een jaar lang ben ik op die manier doorgegaan. Doordat ik 24/7 aan het zorgen was, raakte ik mezelf kwijt. Ik was hun moeder, maar voor mijn gevoel ook alleen nog maar moeder. Ik wist niet meer wie ik zelf was, wat ik leuk vond, wat er nog meer was naast het zorgen voor mijn kinderen. Sepp sliep nog steeds heel slecht dus na 14 maanden besloot ik te stoppen met borstvoeding. Zolang ik borstvoeding gaf weigerde hij de fles en kon Sepp ook niet langer dan een paar uurtje ergens anders naartoe. Ook vroeg ik om hulp bij de gemeente. Ik was zo ontzettend moe en was bang dat ik in een opwelling verkeerde keuzes zou maken. Ik kreeg praktische hulp voor de kinderen en Sepp mocht 2 dagen in de week naar het kinderdagverblijf. Dat gaf heel veel rust. Ik had vaste momenten om op te laden, zonder kinderen het huishouden te doen of iets leuks doen met vriendinnen. 

Intensieve zorg

Rond dezelfde tijd stopte Maan op de reguliere peuterspeelzaal en ging ze ter observatie naar een medisch kinderdagverblijf. De omgang met de andere kindjes verliep heel moeizaam en thuis liep ik ook tegen veel dingen aan in de opvoeding van Maan. Maan heeft veel moeite met het reguleren van prikkels en emoties, en dit uit zich in driftbuien. Ze reageert in het contact met andere kinderen vaak vanuit een impuls en kan onvoorspelbaar reageren. Maan heeft eigenlijk de hele dag iemand nodig die naast haar staat. Die haar helpt reguleren, aandacht geeft, zorgt dat ze niet over/ onder prikkelt raakt en ervoor zorgt dat de andere kinderen veilig zijn door haar te helpen in de omgang met leeftijdsgenootjes. Op het medisch kinderdagverblijf kunnen ze hier goed mee omgaan. Ze heeft een indicatie voor individuele begeleiding zodat ze de aandacht en begeleiding krijgt die ze nodig heeft. Die aandacht heeft ze thuis eigenlijk ook nodig. Maar ik ben alleen, en heb twee kindjes thuis. 

Nooit meer iets voor mezelf doen als alleenstaande moeder

Sepp accepteerde het niet meer om de hele dag in de draagzak of box te zitten. Hij wilde overal heen kruipen, lopen en de wereld om hem heen ontdekken. Dit is natuurlijk passend bij zijn ontwikkeling en leeftijd maar zorgde ervoor dat ik eigenlijk niks meer kon doen. Door het onvoorspelbare gedrag van mijn oudste dochter moest ik altijd heel dicht in de buurt blijven. Haar stemming kon elk moment omslaan. In de praktijk betekende dit dat ik op het moment dat allebei de kindjes thuis waren, ik niks meer kon doen voor mezelf. Geen wasje in de wasmachine gooien, niet naar de keuken om wat te pakken, zelfs niet even naar het toilet. En ondanks dat ik er alles aan deed om escalaties te voorkomen ging het soms mis. Ik voelde veel onmacht en had het gevoel altijd te kort te schieten. Ik zorgde slecht voor mezelf. Mijn buik leek vol te zitten met stress en spanning en daardoor at ik bijna niet meer. Op een avond belde ik mijn moeder huilend op. Wanhopig riep ik “Maan of Sepp moet weg”. Ik kon niet meer. 

Praktische hulp 

Weer gingen we in gesprek. Er werd besloten meer praktische hulp te bieden en Maan zou 2 nachten per week bij mijn moeder slapen. Dit systeem, samen met de kinderopvang zorgde ervoor dat ik de kinderen afwisselend thuis had. Op de momenten dat ze allebei thuis waren was er praktische hulp. Ik kon me volledig richten op het de behoeftes van het kind dat bij mij was en had daarnaast iets meer ruimte voor mezelf. Na een paar maanden ging het zoveel beter. Maan werd ouder en de interactie tussen hen ging steeds beter. Sepp is echt dol op zijn zus. Hij kijkt echt naar haar op. Ik ben steeds meer momenten alleen met beide kinderen. En ondanks het nog steeds zwaar is, red ik het wel. We doen het samen. 

Liefde overwint alles

Maan en Sepp zijn nu bijna 4 en 2 jaar en het gaat goed met ons. Ik ben kort in opname geweest en heb daar veel inzichten gekregen. Ik geniet van het (soms loodzware) moederschap en hou intens veel van mijn kinderen. Zeggen dat ik spijt heb van mijn zoontje Sepp, zou ik nooit kunnen. Maar, achteraf gezien, was het beter voor Maan geweest als zij enig kind was gebleven. Al brengt Sepp natuurlijk ook enorm veel vreugde in ons gezin. Misschien had het gewoon wel zo moeten zijn.

Het leven is vallen en opstaan, leren van situaties en uiteindelijk overwint de liefde alles. De toekomst zal vast nog veel meer obstakels hebben, maar wij komen er wel!

Maud, moeder van Maan en Sepp.