Nachtangst

Nachtangst. Ik weet niet of het bestaat, maar ik heb het. Opzien tegen de nacht, tegen het wakker worden, de kou in. Adrenaline door je lijf en een bonkend hart. Het is in me gaan zitten, het nam me over.

Slaapregressie

Er werd even perfect geslapen. Tot de 8 maanden slaapregressie aanklopte. Met een bulldozer.

Het huilen was niet alleen ‘s nachts, maar begon soms al drie kwartier nadat ‘ie op bed lag. Zo zat ik om kwart voor 8 in de avond al in de stress. Nooit meer ontspanning. Het nam me over.

Ik heb zenuwen voor de avond. Ik zit op de bank met de babyfoon naast me. Ik tuur meer naar de babyfoon dan naar de tv. Op elke beweging, op elk geluid ga ik aan.

Het liefst blijf ik thuis, omdat ik het niet meer los kan laten. Omdat ik moet weten of er gehuild wordt. Hoelang. Hoe vaak.

Want stel er wordt gehuild maar ik ben er niet dan… niks, eigenlijk. Maar ik moet het weten. Want dan kan ik er misschien iets aan doen. Het lukt me niet om los te laten. Controle wil ik hebben over het huilen, over het wakker worden. Maar dat heb ik niet.

Het nam me over

Het nam me over. De vermoeidheid. De stress. En ik sta het toe. Ik mag er na 9 maanden best doorheen zitten.

Ik mag best 3 keer in een uur appen hoe het thuis is, wanneer ik weg ben. Ik mag best zeggen dat ik even niet af kan spreken, dat ik nu liever thuis blijf. Ik mag best oneindig naar de babyfoon turen, elke beweging in de gaten houdend, om te kijken of ie wakker wordt. Ik mag het allemaal best. Omdat ik even niet los kan laten, omdat het al zo lang duurt.

Ik laat wel weer los

Ik laat wel weer los, zodra er weer geslapen wordt. Ik haal mijn leven wel van de pauzeknop, zodra er weer geslapen wordt.

Controledwang. Ik heb het. Nachtangst, ik heb het. Ik weet het al te goed.

Het geeft troost, wetende dat ik niet de enige ben. Misschien staar jij ook oneindig naar je babyfoon. Misschien heb jij ook een ‘slaapobsessie’. Misschien knip jij ‘s nachts ook vaak je nachtlampje aan. Misschien blijf jij ook liever thuis. Misschien is de nacht ook wel jouw vijand geworden. Misschien heb jij ook last van nachtangst.

Als dat zo is, hoop ik dat je uit elkaar spat van trots. Dat je nog staat, ondanks vermoeidheid, stress of angst. Dat je nog kunt functioneren, misschien wel half. Dat je nog steeds voor je kindje kunt zorgen met alle liefde die je in je hebt.

Dat iemand weet hoe het voelt, doet me al goed. De nachten zijn koud, lang en eenzaam. Stil maar ook zo luid. We doen het alleen, maar ook heel erg samen.

Mirjam, moeder van Lua en Moïs.