Als een kindje krijgen niet vanzelf gaat…

Als de eerstvolgende ‘logische’ stap een kindje is, maar dat niet vanzelf gaat. Vroeger had ik een geromantiseerd beeld van het besluit om te proberen voor een kindje te gaan. Samen besluiten dat je er klaar voor bent, werken naar iets heel moois toe en helemaal enthousiast zijn wanneer je de positieve zwangerschapstest in handen hebt. Nu ik merk dat dit bij ons totaal niet is hoe het gaat, besef ik pas hoe vaak dit gebeurt en hoe weinig hierover gesproken wordt.

Geen menstruatie of cyclus

Twee jaar geleden liet ik mijn Implanon verwijderen. Dat het even kon duren voordat er weer een cyclus op gang kon komen wist ik dus wachtte ik geduldig af. Na een half jaar kreeg ik te horen dat dit heel normaal was na het stoppen met anticonceptie. Na ruim een jaar werd het steeds onwaarschijnlijker dat dit de oorzaak was. Twee jaar later ben ik nog altijd niet ongesteld geweest, terwijl onze wens om ouders te worden groeit. Inmiddels zijn we onder behandeling bij de vruchtbaarheidskliniek. In het begin schaamde ik me en voelde ik me schuldig omdat ‘mijn lichaam’ niet meewerkte. Ondertussen heb ik dat gelukkig los kunnen laten.

Steeds meer vragen over kinderen

Toen we getrouwd waren en een fijn huisje hadden, nam het aantal vragen over kinderen aanzienlijk toe. ‘Wanneer nemen jullie een kind?’ ‘Wordt dat de kinderkamer?’ Alleen maar goede bedoelingen, maar op het moment dat er veel onzekerheid is, kan dat hard aankomen. Ook besefte ik me dat vrij veel mensen ervan uitgaan dat je gaat proberen en bam, je bent zwanger. Mede hierdoor besloot ik ons proces openbaar te maken om een stukje van dit taboe te doorbreken.

Eerlijk delen over ons proces en traject

Tegenwoordig deel ik in het echte leven en ook op mijn social media kanalen eerlijk over onze kinderwens en ons traject. Ik vind dit nog steeds spannend, vooral omdat er soms harde opmerkingen mijn kant opkomen. Denk aan: ‘Blijkbaar heeft God dit niet voor jullie bedoeld’, ‘Vrouwen rennen tegenwoordig direct naar het ziekenhuis als het even niet lukt’, ‘Je bent geen echte vrouw als je niet vruchtbaar bent’. Maar daar tegenover ontvang ik ook heel veel berichtjes van vrouwen en ook mannen die zich gehoord en minder alleen voelen. Die dankzij het openbaar maken ook open durven te zijn naar hun geliefde toe. Dat is voor mij alles waard, en daarom ga ik hier zeker mee door.

Onze status momenteel

Al maandenlang zijn er bij ons nu onderzoeken gaande. De laatste tijd vallen we vooral van de ene onzekerheid in de andere. Dit komt ook doordat tussendoor het bevolkingsonderzoek voor de baarmoederhals kwam, waarvan de uitslag niet was zoals gehoopt. Dit moet eerst onder controle zijn voordat we verder kunnen gaan. Maar we blijven hopen. En we blijven vooral veel met elkaar praten en geregeld leuke dingen doen. Zo koppelen we aan elk ziekenhuisbezoek een leuke date of activiteit.

Wat ik wil meegeven

Wat ik vooral wil meegeven aan andere wensouders (ongeacht of het primair of secundair is), weet dat je niet alleen bent. Je hoeft je absoluut nergens voor te schamen en, wanneer je de behoefte voelt, mag je hier altijd over praten. Blijf ook vooral met elkaar praten. En mocht je in je eigen omgeving niemand hebben waarbij je je verhaal kwijt kunt, weet dat mijn inbox altijd voor je open staat. We zijn met zovelen, en samen zijn we sterk!

📸 Headerfoto gemaakt door Marije Kocken.